Κάλλη Σιαμίδου: Η αγάπη… ήρθε από μακριά για την Ελληνίδα από τον Πόντο που κατακτά χορευτικά τη Νέα Υόρκη

Ήταν μικρό κοριτσάκι στη Θεσσαλονίκη, στην πόλη όπου μεγάλωσε και άρχισε να κάνει τα πρώτα της όνειρα. Ένα από αυτά, ίσως το μεγαλύτερο, ήταν να γίνει κάποτε μια μεγάλη χορεύτρια και να κατακτήσει την κορυφή. Όπως ακριβώς και ο πατέρας της, ο καταξιωμένος λυράρης, Κώστας Σιαμίδης, με καταγωγή από τη Ματσούκα της Τραπεζούντας του Πόντου.

Η Κάλλη Σιαμίδου δεν έχανε την ευκαιρία να χορεύει παντού και ιδίως στο Παρακάθ’, τον παραδοσιακό χώρο διασκέδασης των Ελλήνων του Πόντου, όπου άκουγε τον πατέρα της να παίζει λύρα κι εκείνη έδινε επί σκηνής, τον καλύτερο εαυτό της. Όπως κάνει μέχρι σήμερα, που το πάθος της για το χορό την οδήγησε μέχρι τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου έχτισε τη ζωή της από την αρχή. Μια Ελληνίδα, που αναζήτησε την τύχη της στη Νέα Υόρκη. Και την βρήκε σε όλα τα επίπεδα. Στην τέχνη της, στις παρέες, στις εμπειρίες και στην αγάπη, η οποία επισφραγίστηκε τον Απρίλιο όταν παντρεύτηκε τον Andre Irving, τον άνδρα που της άλλαξε τη ζωή.

Μια ζωή, όπου με έναν απίθανο τρόπο καταφέρνουν να «παντρεύουν» και δύο διαφορετικούς πολιτισμούς. Τον ποντιακό και εκείνον της χώρας καταγωγής του Andre, κάτι που απέδειξαν πανηγυρικά και στο γαμήλιο γλέντι που ακολούθησε, χορεύοντας παρέα με όλους τους καλεσμένους υπό τους ήχους της ποντιακής λύρας και εξωτικών μελωδιών, που θα θυμούνται όλοι, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

«Ποτέ μη λες ποτέ!» δηλώνει σε κάποιο σημείο της συζήτησής μας, και όπως φαίνεται, η τόλμη της να εμπιστεύεται τη ζωή, την έχει ανταμείψει και με το παραπάνω! Και το ταξίδι συνεχίζεται…

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Ποιο ήταν το όνειρό σας, όταν ως μικρό κοριτσάκι στη Θεσσαλονίκη ακούγατε τον πατέρα σας, Κώστα Σιαμίδη, να παίζει ποντιακή λύρα;

Ως μικρό κοριτσάκι τα όνειρά μου δεν είχαν να κάνουν πολύ με τον πατέρα μου. Συνήθως άλλαζαν με τις εποχές. Ήθελα να γίνω κομμώτρια, μαθηματικός, πιανίστρια, αθλήτρια στίβου. Ο χορός μπήκε έντονα στη ζωή μου στην εφηβεία και καθόρισε την μετέπειτα πορεία μου. Ήταν σίγουρα σημαντικό πως ο πατέρας μου ήταν μουσικός. Έτσι είδα πως μπορώ κι εγώ να αφιερώσω τη ζωή μου στην τέχνη και να βρω τρόπους να επιβιώσω από αυτήν.

Μυηθήκατε στους ποντιακούς χορούς συμμετέχοντας συχνά στο Παρακάθ’, το παραδοσιακό γλέντι των Ποντίων. Τι θυμάστε από εκείνες τις συγκεντρώσεις;

Ο πατέρας μου ήταν ένας από τους ιδιοκτήτες της ταβέρνας Παρακάθ’ στη Θεσσαλονίκη. Έτσι οι συγκεντρώσεις αυτές ήταν πολύ συχνά στη ζωή μου, όχι μόνο σε γάμους και μεγάλες στιγμές, αλλά σχεδόν κάθε εβδομάδα. Θυμάμαι πως μου άρεσε πολύ να χορεύω, γενικά μου άρεσε η κίνηση από μικρή. Επίσης μου άρεσε πολύ η μουσική, ήταν κάτι που καταλάβαινα και με άγγιζε από όταν με θυμάμαι.

Η διαδικασία αυτή με έφερε πολύ κοντά στην οικογένειά μου. Ήταν ξεχωριστές εμπειρίες που είχα μαζί τους και με τους φίλους τους. Μου φέρνει πολλή χαρά να χορεύω στον ίδιο κύκλο με την αδερφή μου γιατί με ένα βλέμμα ξέρουμε πως είμαστε μαζί και μοιραζόμαστε αυτές τις στιγμές. Το ίδιο όταν παίζει λύρα ο μπαμπάς μας κι εμείς χορεύουμε, και όλοι στον κύκλο τραγουδάμε. Κι αυτοί οι κύκλοι συνέβαιναν παντού, σε διακοπές, παραλίες, βουνά, εστιατόρια, αεροδρόμια κτλ.

Πόσο καθοριστική ήταν η ποντιακή σας καταγωγή στο πώς εξελίχθηκε η ζωή σας μέχρι σήμερα;

Δεν ξέρω αν παίζει κάποιο ρόλο η καταγωγή μου. Η ζωή πάντα μας εκπλήσσει. Γιατί ως Πόντια γεννημένη στη Θεσσαλονίκη, θα ήταν πιο κοινό να μείνω εκεί, να έρχομαι σε επαφή κατά βάση με Πόντιους Έλληνες αλλά κατέληξα σε μια τεράστια πόλη με ανθρώπους όλου του κόσμου γύρω μου και να χορεύω και πολλούς χορούς που δεν είναι της δικής μου παράδοσης. Η γνώση της ιστορίας της οικογένειάς μου και των προγόνων μου με βοηθάει να νιώθω δυνατή όπου και να βρίσκομαι αλλά τα υπόλοιπα νιώθω πως έρχονται έχοντας ανοιχτό το μυαλό, την καρδιά και την αγκαλιά μας.

Πλέον ζείτε στη Νέα Υόρκη. Πώς βρεθήκατε εκεί;

Το 2015 άρχισα να νιώθω πως χρειαζόμουν κάτι διαφορετικό από το χορό. Είχα ήδη 9 χρόνια εμπειρίας ως δασκάλα χορού και ένιωθα πως τα σεμινάρια και τα ταξίδια είχαν αρχίσει να γίνονται ρουτίνα και δεν μου έδιναν πολλή έμπνευση πια. Νομίζω πως ήμουν πολύ άνετη στο χώρο που κινούμουν. Ήξερα την πόλη, τους χορευτές, το αφεντικό μου, τη γειτονιά μου. Πολλά πράγματα γινόντουσαν εύκολα. Διάλεξα τη Νέα Υόρκη, επειδή ο τότε σύντροφος μου βρισκόταν εδώ. Έφυγα για τον έρωτα και έμεινα τελικά για τους όμορφους ανθρώπους που γνώρισα στη Νέα Υόρκη. Είναι μια μεγάλη πόλη που σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος να εκφραστείς και να είσαι ο εαυτός σου.

Πόσο εύκολο ήταν για μια Ελληνίδα να αναζητήσει την τύχη της στις ΗΠΑ;

Εύκολο δεν ξέρω αν είναι για κανέναν. Ίσως για ανθρώπους με οικονομική άνεση. Οι ρυθμοί της πόλης είναι γρήγοροι και μπορεί να είναι κουραστικό. Επίσης η ζωή εδώ είναι αρκετά ακριβή οπότε και σκληρή. Δεν πιστεύω πως ταιριάζει σε όλους. Σε εμένα έτυχε και ταίριαξε. Νιώθω καλά σε αυτή την πόλη. Επίσης η κάθε περιοχή είναι διαφορετική και οι άνθρωποι που έρχεσαι σε επαφή ανάλογα με τη δουλειά σου και τις ασχολίες σου είναι διαφορετικοί. Εγώ αγαπώ τη Νέα Υόρκη ως καλλιτέχνης.

Σε σύγκριση με τους ντόπιους, δίνονται οι ίδιες ευκαιρίες σε όσους κατάγονται από μια ξένη χώρα;

Η Νέα Υόρκη είναι γεμάτη με ανθρώπους που μετανάστευσαν εδώ. Είναι πάρα πολύ συνηθισμένο και οι άνθρωποι όταν ακούν πως είσαι από κάποια άλλη χώρα πάντα ρωτάνε με ενδιαφέρον και χαρά. Υπάρχει η αντίληψη πως έχεις κάτι διαφορετικό να προσφέρεις και θέλουν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία αυτή με καλό τρόπο.

Μιλήστε μας για την απόφασή σας να ιδρύσετε τη σχολή «Wedding Dance Vows» και να είστε επίσης και συνιδρύτρια της εταιρείας «Cucala Dance Company»;

Το «Wedding Dance Vows» γεννήθηκε μέσα στην καραντίνα. Είναι ένα διαφορετικό πρότζεκτ για εμένα που ενώνει τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες και τη χαρά που μου δίνει η διδασκαλία του χορού. Βοηθάω ζευγάρια με τον πρώτο τους χορό για το γάμο τους. Χαίρομαι πολύ που μπορώ να τους βοηθήσω να νιώσουν όμορφα σε μια τόσο σημαντική μέρα της ζωής τους.

Η «Cucala Dance Company» είναι η σχολή χορού που ξεκίνησα με άλλους τρεις συνεργάτες και συγχορευτές μου. Είναι μια σχολή σάλσα, New York style Salsa ή αλλιώς mambo. Είμαστε ακόμη στην αρχή αυτής της εμπειρίας οπότε είμαι πολύ ενθουσιασμένη με τα όνειρα και τα σχέδια που έχουμε και νιώθω πως θα καταφέρουμε πολλά στα επόμενα χρόνια.

Με ποιους διάσημους καλλιτέχνες έχετε συνεργαστεί και τι κρατάτε μέσα σας από τον καθένα τους;

Δεν ξέρω αν οι καλλιτέχνες που έχω συνεργαστεί ή συνεργάζομαι θεωρούνται διάσημοι αλλά είναι σίγουρα καταπληκτικοί. Στο κομμάτι της σάλσα είμαι πολύ χαρούμενη που συνεργάζομαι με τη Honoka Miyaji από την Ιαπωνία. Είναι μια πολύ ταλαντούχα χορεύτρια και μια νέα κοπέλα που έχει αφιερώσει τη ζωή της στο χορό με πολύ πάθος και πολλή αγάπη. Η συνεργασία μας ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο. Χορεύουμε ως μέλη της ίδιας ομάδας για 4-5 χρόνια αλλά πέρσι αρχίσαμε να δουλεύουμε ξεχωριστά ως ντουέτο. Παρουσιάζουμε τη δουλειά μας σε παραστάσεις και διαγωνισμούς σάλσα και ήδη ετοιμάζουμε το επόμενο μας πρότζεκτ.

Μια πολύ σημαντική συνεργασία μου ήταν με την μουσικό και συνθέτρια Marisa Michelson. Είναι η ιδρύτρια της ομάδας «Constellation Chor», μιας ομάδας που ασχολείται με τον αυτοσχεδιασμό με φωνή και κίνηση. Έγινα μέλος του «Constellation Chor» to 2016 και σίγουρα έμαθα και μαθαίνω πολλά πράγματα για τη σχέση μου με την τέχνη μέσα από τη δουλειά που κάνουμε σε αυτή την ομάδα. Τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας είναι επίσης πολύ ταλαντούχοι καλλιτέχνες, μουσικοί, ηθοποιοί, χορευτές και όμορφοι άνθρωποι.

Τον Απρίλιο παντρευτήκατε με το σύζυγό σας, Andre. Πώς γνωριστήκατε;

Ο Andre ήταν ο πρώτος μου δάσκαλος σάλσα. Πήρα το μάθημά του στην σχολή που σπούδασα για κάποια χρόνια. Μου έκανε εντύπωση από την αρχή αλλά πήρε περίπου ένα χρόνο μέχρι να ξεκινήσουμε τη σχέση μας. Είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω πολύ και είμαι ευγνώμων που τον έχω δίπλα μου.

Πώς αντέδρασε η οικογένεια και το περιβάλλον σας, όταν τους ανακοινώσατε ότι είναι ο άνδρας της ζωής σας;

Στην αρχή δεν νομίζω πως ήθελαν να το πιστέψουν, επειδή αυτό θα σήμαινε αυτόματα πως θα μείνω στη Νέα Υόρκη, οπότε μακριά τους. Αλλά με τα χρόνια νομίζω πως συνήθισαν στην ιδέα και χαίρονται που είμαι ευτυχισμένη, αν και μακριά τους. Ευτυχώς έμαθαν να χρησιμοποιούν το ίντερνετ οπότε μιλάμε κάθε μέρα.

Στο γαμήλιο γλέντι συνδυάσατε την ποντιακή λύρα με χορούς από τον τόπο καταγωγής του συζύγου σας. Πώς καταφέρνετε να συνδυάζετε αντίστοιχα και στην καθημερινότητά σας δύο τόσο διαφορετικούς πολιτισμούς;

Η καταγωγή του συντρόφου μου είναι κομμάτι του, οπότε και κάτι που αγαπάω ήδη. Το ίδιο και αυτός. Από την αρχή ήξερε πως ήμουν από την Ελλάδα και από μια μικρότερη πόλη. Θέλει σίγουρα υπομονή στην αρχή και ενδιαφέρον να καταλάβεις την οπτική του άλλου. Επίσης πήρε καιρό μέχρι να μάθουμε τις συνήθειες, τις παραδόσεις, τα φαγητά και τους χορούς του άλλου. Αλλά πλέον νομίζω πως γνωρίζουμε αρκετά και οι δυο.

Ποια είναι τα όνειρά σας από εδώ και στο εξής; Σκέφτεστε ίσως κάποια στιγμή να επιστρέψετε μόνιμα στην Ελλάδα;

Τα όνειρά μου αυτή τη στιγμή είναι στη Νέα Υόρκη. Δεν νομίζω πως θα επιστρέψω στην Ελλάδα μόνιμα, αλλά ποτέ μη λες ποτέ! Ούτε στη Νέα Υόρκη περίμενα να έρθω αλλά here I am! (Να’μαι εδώ!) Τα δικά μου όνειρα δείχνουν εδώ αλλά η ζωή μπορεί να μου φέρει άλλα πράγματα μπροστά μου. Αυτή είναι και η ομορφιά της ζωής.

*Πηγή φωτογραφιών: Προσωπικό αρχείο Κάλλης Σιαμίδου