Όλα ξεκίνησαν στις 28 Ιουνίου, όταν ο υπερμαραθωνοδρόμος, Θέμος Σγούρας, έβαλε στο σακίδιό του τα απολύτως απαραίτητα και ξεκίνησε μια διαδρομή, που την διασχίζουν προσκυνητές εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Από τον 9ο αιώνα -με πρώτο τον Βασιλιά Αλφόνσο Β’- μέχρι και σήμερα, άνθρωποι από όλο τον κόσμο αποφασίζουν να ζήσουν μια εμπειρία εσωτερικής μεταμόρφωσης, που τους αλλάζει τη ζωή. Αποφασίζουν να διασχίσουν το δρόμο του Αγίου Ιακώβου.
Αφετηρία του Έλληνα αθλητή ήταν το Σαν Σεμπαστιάν της Χώρας των Βάσκων και η διαδρομή του θα ολοκληρωθεί στις 2 Αυγούστου, στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα της Γαλικίας. Σκοπός του είναι να διασχίσει 850 χλμ. σε 37 ημέρες, προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα για την πολύπλευρη ανθρωπιστική δράση του Μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού «Δεσμός».
«Όταν τρέχω, περπατάω και γενικά βρίσκομαι στο δρόμο, έχω μόνο θετικά συναισθήματα και κάνω όμορφες σκέψεις, μακριά από τοξικότητα και προβληματισμούς. Νιώθω πολύ καλά και συγκινούμαι με διάφορες εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό από το παρελθόν, όπως για παράδειγμα, από τη μητέρα μου, που έχει «φύγει» από τη ζωή εδώ και χρόνια…» μου εκμυστηρεύεται στην τηλεφωνική επικοινωνία μας με αφορμή το συγκεκριμένο ταξίδι του.
«Μόλις έφυγα από τους Βάσκους και μπήκα στην Cantabria. Το μέρος που βρίσκομαι αυτήν τη στιγμή λέγεται Castro Urdiales», απαντάει όταν τον ρωτάω πού ακριβώς βρίσκεται. Και, όσο περνάει η ώρα, αρχίζει να ξετυλίγει σταδιακά όλο το «νήμα» της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας και περιπετειώδους ζωής του…
Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά
Πώς σκεφτήκατε να πραγματοποιήσετε τη συγκεκριμένη διαδρομή; Ήταν κάτι που το θέλατε εδώ και χρόνια;
Καμιά φορά στη ζωή, αυτά τα πολύ ωραία που φαίνονται προς τα έξω, ξεκινάνε από πολύ μικρές αιτίες και μετά εξελίσσονται σε όμορφες και τρανές εμπειρίες. Έτσι συνέβη και με εμένα, όταν πριν από είκοσι χρόνια ξεκίνησα να τρέχω πρώτα σε ημιμαραθωνίους, μετά σε μαραθωνίους και αργότερα σε υπερμαραθωνίους, διατρέχοντας 250 χλμ. μέσα σε ζούγκλες στην Καμπότζη, στη Σρι Λάνκα, στην Αφρική, στον Αμαζόνιο, στη Βραζιλία.
Από κάποια στιγμή όμως κι έπειτα, άρχισα να έχω προβλήματα στα πόδια μου και αναγκάστηκα να υποβληθώ σε διάφορες χειρουργικές επεμβάσεις οπότε τώρα πια, όταν τρέχω πάνω από 20 χλμ. έχω δυσκολία. Έτσι, έψαχνα να βρω κάτι που θα μπορούσα να τρέχω γύρω στα 10-15 χλμ. και ενδιάμεσα να περπατάω πολύ. Από έναν τόσο μικρό, λοιπόν και ταπεινό λόγο άρχισα να σκέφτομαι να κάνω ένα «Camino», όπως αυτό που κάνω τώρα.
Βέβαια στην πορεία προέκυψε ότι πρόκειται για κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που είχα στο μυαλό μου, όταν ξεκίνησα. Συνειδητοποίησα ότι το «Camino», αυτό δηλαδή το βιωματικό ταξίδι, μπορεί να μου αλλάξει τη ζωή! Γι’αυτό λένε ότι ποτέ δεν πρέπει να διστάζουμε να δοκιμάζουμε καινούρια πράγματα. Το πολύ-πολύ να πούμε μετά ότι κάτι δεν μας άρεσε και να δοκιμάσουμε στη συνέχεια κάτι άλλο. Για εμένα πάντως όλο αυτό μπορώ να πω με σιγουριά πως μέχρι στιγμής αποδεικνύεται ό,τι καλύτερο έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου!
Τι ακριβώς σημαίνει η λέξη «Camino»;
Το 1985 όλη αυτή η διαδρομή αναγνωρίστηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO. «Camino» σημαίνει μονοπάτι, πέρασμα, δρόμος και θα ήθελα αυτά τα 850 χιλιόμετρα να έχουν ουσία για τους άλλους. Να είναι ένας δρόμος προσφοράς και γι’αυτό συνεργάζομαι και με τον «Δεσμό». Έχω ονομάσει το δικό μου «Camino», αυτό που ξεκίνησα από τις 28 Ιουνίου, «TheOcamino» από το όνομά μου που είναι Θεόκτιστος και κάνει και λίγο σαν λογοπαίγνιο (γέλια).
Όταν ξεκίνησε το «Camino» στην Ισπανία, από την εποχή του Βασιλιά Αλφόνσου Β’, ήταν μόνο για καθολικούς αλλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια δεν είναι απαραίτητο να είναι μόνο προσκυνηματική αυτή η διαδρομή, ούτε μόνο για αθλητές, αλλά μπορούν να την πραγματοποιήσουν οι πάντες και καθ’όλη τη διάρκεια του έτους. Συναντάς ανθρώπους από όλο τον κόσμο και όλων των εθνικοτήτων, όπως Ιάπωνες, Αμερικανούς και από πολλά άλλα μέρη.
Επίσης, δεν είναι υποχρεωτικό να διασχίσεις όλη την απόσταση. Οι πιο πολλοί που βλέπει κανείς διασχίζουν την απόσταση από τη Σαρία, που είναι τα τελευταία 110 χιλιόμετρα για να τερματίσεις στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιακώβου στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα. Εγώ κάνω την πιο μεγάλη διαδρομή που είναι τα 850 χλμ. Θέλω ακόμη να προσθέσω ότι το «Camino» μπορείς να το κάνεις με ποδήλατο, άλογο ή με τα πόδια, γιατί ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής είναι όλο μονοπάτια.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό «Δεσμός»;
Είχαμε συνεργαστεί και άλλη μια φορά, το Μάρτιο του 2020, όταν είχε επιβληθεί το πρώτο lockdown λόγω κορονοϊού. Είχε αρχίσει να με πειράζει, επειδή δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω, και έτσι έκανα ένα live στο YouTube παρουσιάζοντας μια πρωτότυπη ιδέα. Έτρεξα στην αυλή του σπιτιού μου, που έχει 12 μέτρα μήκος, πέρα δώθε 3.333 φορές, περίπου 50 χλμ., όσο είναι δηλαδή ένας μαραθώνιος. Ήταν πολύ κουραστικό, γιατί πήγαινες πέρα δώθε κάθε 10 δευτερόλεπτα και για χιλιάδες ώρες αλλά είχε πλάκα και ήταν κάτι αυτοσαρκαστικό, ότι δηλαδή λόγω του κορονοϊού δεν βγαίναμε έξω αλλά παρ’όλα αυτά μπορούσαμε να κινούμαστε και μάλιστα τόσο πολύ!
Το προωθήσαμε, λοιπόν με το «Δεσμό» και καταφέραμε τότε να συγκεντρώσουμε πολλά χρήματα για να διατεθούν προς όφελος της φιλανθρωπικής δράσης του. Και τώρα, σε όλη τη διάρκεια του «Camino», ό,τι κάνω γίνεται πάντοτε σε συνεργασία με το «Δεσμό» και μέχρι στιγμής έχουμε μαζέψει 1000 ευρώ μέσω της σελίδας «GoFundMe». Έχουμε στόχο να μαζέψουμε τουλάχιστον 5000 περίπου μέχρι τα μέσα Αυγούστου, οπότε και θα μείνει ανοιχτό το σύστημα και προτρέπω όλους να συμβάλουν σε αυτόν το σκοπό.
Μέχρι στιγμής τι έχετε αποκομίσει από όλη αυτήν την εμπειρία;
Μόλις ολοκλήρωσα την πρώτη εβδομάδα και έχω περίπου άλλες τέσσερις. Σε αυτό το σημείο αντιμετωπίζω σε δύο διαφορετικά επίπεδα εκπλήξεις και εμπειρίες. Το ένα είναι λίγο πιο τεχνικό, ο εαυτός μου δηλαδή ως αθλητής. Κάθε μέρα κάνω κάτι που δεν έχω ξανακάνει, γιατί μέχρι τώρα οι διαδρομές που έκανα τρέχοντας στις ζούγκλες διαρκούσαν 5-6 ημέρες και όχι τόσες πολλές ημέρες, όπως αυτήν τη φορά.
ο άλλο κομμάτι, το βιωματικό, το εσωτερικό, είναι επίσης πολύ σπουδαίο. Νιώθω ότι είμαι ακόμη στο… βράσιμο του αυγού, οπότε θα ήθελα να μην το… σπάσουμε ακόμη, δεν έχει έρθει ακόμη η ώρα να το καθαρίσουμε όλο! (γέλια). Ας το αφήσουμε ακόμη δύο εβδομάδες και μέχρι τις 2 Αυγούστου, που θα έχει ολοκληρωθεί η διαδρομή, θα έχουν φανεί τα πάντα!
Τι σας λένε οι άλλοι οδοιπόροι, που συναντάτε κατά μήκος της διαδρομής;
Την πρώτη ημέρα της διαδρομής, με συνόδευσαν οι δυο κόρες μου και την επόμενη ήρθαν μαζί μας και μια φίλη του με το γιο της που μένουν στην Ισπανία και από εκείνη την ημέρα και μετά, είμαι μόνος μου.
Αν ρωτήσεις γενικά για το «Camino», θα σου πουν ότι θα γνωρίσεις νέους ανθρώπους και θα κάνεις καινούριες παρέες κάτι που είναι αλήθεια. Ωστόσο εγώ δεν σας κρύβω, ότι είμαι ακόμη στη φάση που δεν θέλω να μιλήσω με κανέναν. Όταν βλέπω άλλους οδοιπόρους στο δρόμο, λέω σε όλους «Buen Camino!» (βλ.ελλ. «Καλό δρόμο», ο χαρακτηριστικός χαιρετισμός στα ισπανικά, μεταξύ των προσκυνητών και εκείνων που διασχίζουν αυτήν τη διαδρομή), αλλά μετά τους προσπερνάω και φεύγω. Μου αρέσει όταν φτάνω και μπαίνω στα διάφορα χωριά να μιλάω με τους ντόπιους, να πιω ίσως έναν καφέ και ένα κρασί μαζί τους και να φύγω, αλλά δεν θέλω να πετύχω συνοδοιπόρους και να μπω σε διαδικασία κοινωνικής συναναστροφής. Προτιμώ να είμαι μόνος μου, όπως άλλωστε είναι και η πραγματική έννοια του «Camino». Το να κάνεις κάτι διαφορετικό και περισσότερο εσωστρεφές.
Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζετε; Έχετε κινδυνεύσει;
Πρόκειται για μια πολύ ασφαλή διαδρομή και δεν κινδυνεύεις κανείς. Ούτε μικροί, ούτε μεγάλοι, ούτε γυναίκες που ταξιδεύουν μόνες τους. Πετυχαίνω κάθε μέρα πολλά κορίτσια και γυναίκες που περπατούν εδώ μόνες τους και δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Ούτε ληστές, ούτε βιαστές, ούτε δολοφόνοι, ούτε καν άγρια ζώα.
Έχετε συναντήσει κι άλλους Έλληνες;
Όχι, μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν έχω συναντήσει κανέναν άλλο Έλληνα. Ξέρω ότι το έχουν κάνει και άλλοι, εκτός από εμένα, στο παρελθόν, αλλά πρέπει να είναι ελάχιστοι και μετρημένοι στα δάχτυλα. Βασικά οι περισσότεροι Έλληνες γενικά δεν γνωρίζουν καν τι είναι το «Camino».
Κουβαλάτε μαζί σας κάποιο αντικείμενο συναισθηματικής αξίας, για να αντλείτε από αυτό δύναμη;
Δεν συνδέομαι με αντικείμενα, οπότε δεν έχω τίποτα τέτοιο πάνω μου. Έχω μαζί μου πολύ λίγα πράγματα. Έχω ένα σακίδιο με τα πράγματά μου, που ζυγίζει 5-6 κιλά, και έχω και άλλη μία τσάντα 10 κιλά με όλο τον τεχνικό εξοπλισμό και τα φαγητά μου που τη στέλνω με το ισπανικό ταχυδρομείο στα μέρη όπου πηγαίνω, για να μην την κουβαλάω και αυτήν και να μπορώ να τρέχω.
Ποιος είναι επόμενος στόχος σας μετά το «TheOcamino»;
Κάθε μέρα εδώ, αισθάνομαι καλύτερα και σωματικά και ψυχολογικά. Ξυπνάω στις 6.30 το πρωί, αναχωρώ για τη διαδρομή στις 8:00 και κοιμάμαι στις 21:30 το βράδυ. Ξεκινώντας όλη αυτήν την εμπειρία, ήθελα να δω αν θα μου αρέσει πραγματικά ή αν θα βαρεθώ αλλά όσο πάει μου αρέσει όλο και περισσότερο! Εάν εξακολουθήσω να νιώθω έτσι και όσο θα εξελίσσεται, είναι πολύ πιθανό να συνεχίσω και σε άλλα «Caminos», κάνοντας το συνδυασμό τρέξιμο και περπάτημα, ακριβώς όπως και τώρα.
Θα μπορούσε το επόμενο «Camino» να είναι το δεύτερο, επίσης αναγνωρισμένο ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO, το οποίο βρίσκεται στην Ιαπωνία, αλλά είναι μικρότερο από αυτό που διασχίζω αυτές τις ημέρες. Βέβαια «Caminos» υπάρχουν γενικά σε όλο τον πλανήτη, όπως και ένα άλλο που βρίσκεται στην Αμερική και είναι μήκους 6.000 χλμ., όπου είσαι 6 μήνες μόνος σου. Θα δούμε. Προς το παρόν συνεχίζω εδώ και στις 4 Αυγούστου επιστρέφω στην Ελλάδα.
*Πηγή φωτογραφιών: Προσωπικό αρχείο Θέμου Σγούρα
Βίκυ Καλοφωτιά
Η Βίκυ Καλοφωτιά είναι δημοσιογράφος και απόφοιτη του Προγράμματος Σπουδών Δημοσιογραφίας της Γερμανικής Ακαδημίας Δημοσιογραφίας (Deutsche Journalisten Akademie, DJA) αναγνωρισμένη από την Κρατική Υπηρεσία Εξ’αποστάσεως Εκπαίδευσης (Zentralstelle für Fernunterricht, ZFU). Παράλληλα, είναι Πτυχιούχος Δημοσιογραφίας του Κέντρου Ελευθέρων Σπουδών του Ant1, καθώς και του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Επίσης, είναι Κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης στην «Εφαρμοσμένη Παιδαγωγική: Διδακτική-Προγράμματα Σπουδών» του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Έχει εργαστεί σε ποικίλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας αλλά και τοπικής αυτοδιοίκησης υπογράφοντας συνεντεύξεις και άρθρα με έμφαση σε θέματα κοινωνίας στο ελεύθερο και διεθνές ρεπορτάζ. Συγχρόνως υπήρξε και ραδιοφωνική παραγωγός παρουσιάζοντας δικές της εκπομπές με προσκεκλημένους εκπροσώπους του κοινωνικού, ιατρικού, πολιτιστικού και επιχειρηματικού κλάδου από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Σκοπός της είναι να ταξιδεύουν παντού μέσα από την πένα της και να καταγράφει με την κάμερα, ανθρώπινες ιστορίες, που εμπνέουν και κινητοποιούν. Ταυτόχρονα αναζητά πρωτότυπα θέματα από όλο τον κόσμο επιχειρώντας να δίνει βήμα σε αφανείς -και όχι μόνο- ήρωες της καθημερινότητας.