Υπάρχουν άνθρωποι που μπροστά στο φόβο παραλύουν και «καταθέτουν τα όπλα» αμαχητί. Άλλοι πάλι, φτάνουν μέχρι ενός σημείου και λίγο πριν κατακτήσουν το στόχο, αφήνουν το φόβο να τους στερήσει τη χαρά της νίκης.
Ο Έλληνας αθλητής της κολύμβησης, Παραολυμπιονίκης και παγκόσμιος πρωταθλητής, Χαράλαμπος Ταϊγανίδης δεν ανήκει σε καμία από αυτές τις κατηγορίες, γιατί από νωρίς έμαθε να δαμάζει το φόβο και να τον αντιμετωπίζει κατάματα μέχρι την τελική δικαίωση.
Ακριβώς όπως έκανε, όταν ως μικρό παιδί φοβόταν το νερό και τη θάλασσα και μεγαλώνοντας έκανε την κολύμβηση επάγγελμα, κατακτώντας μετάλλια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Τον περασμένο Νοέμβριο αντιμετώπισε θαρραλέα, άλλη μία πρόκληση, όταν τον παρενόχλησαν τουρκικές ακταιωροί, ενώ προσπαθούσε να εκπληρώσει το τάμα του: να κολυμπήσει από τη Ρόδο στη Σύμη, όπου παρέδωσε το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε στο Μεξικό, στον Αρχάγγελο Μιχαήλ της Σύμης, στην Ιερά Μονή του Πανορμίτη.
Ο ίδιος μιλάει για όλη την εμπειρία του, τη σημαντική πορεία του στον αθλητισμό, από τα πρώτα χρόνια μέχρι και τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο, όπου ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής.
Και συνεχίζει ακάθεκτος, κάνοντας το φόβο «φίλο», έτσι που να μην του αφήνει κανένα περιθώριο να τον κρατάει μακριά από τα μεγαλύτερα όνειρά του…
Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά
Έχετε δηλώσει ότι η φοβία σας για το νερό, σας ώθησε να ασχοληθείτε με την κολύμβηση. Πώς καταφέρατε κάτι τόσο αντιφατικό;
Ξεκίνησα λόγω φοβίας με το νερό, φοβόμουν τα μεγάλα ψάρια και την θάλασσα γενικά. Ο φόβος με έσπρωξε στο να πάω να μάθω απλά κολύμπι, γιατί ούτε στο νερό έμπαινα, με αποτέλεσμα να χαλάω συνεχώς τις διακοπές της οικογένειάς μου. Όμως άλλο η πισίνα και άλλο η θάλασσα. Έγινα κολυμβητής, έμαθα να κολυμπάω -πιστεύω σε ένα βαθμό γρήγορα- (γέλια), αλλά δεν είχα έρθει ποτέ αντιμέτωπος με τον φόβο μου…
Ξεκινήσατε την καριέρα σας από τον Εθνικό Κοζάνης, στη συνέχεια στον Άρη και μετά στον Ολυμπιακό. Ποιες στιγμές ξεχωρίζετε από όλη αυτήν τη διαδρομή;
Ξεκίνησα από τον Εθνικό Κοζάνης. Σίγουρα και οι τρεις σταθμοί που πέρασα, ο καθένας ήταν διαφορετικός και ο καθένας άφησε και από κάτι, αυτό το κάτι που έκανε την διαφορά στο να προχωρήσω στο επόμενο στάδιο.
Στον Εθνικό Κοζάνης, έμαθα να κολυμπάω, στην Κοζάνη δημιουργήθηκε η σωστή βάση ώστε στην συνέχεια να μπορέσω να χτίσω την δική μου ιστορία σαν κολυμβητής, αλλά και σαν άνθρωπος. Τα πρώτα πανελλήνια ρεκόρ, ο πρώτος αθλητής που κατέρριπτε τα ρεκόρ του Χαράλαμπου Παπανικολάου, οι πρώτες πανελλήνιες θέσεις.
Το πέρασμά μου από τον Άρη Θεσσαλονίκης ήταν γεμάτο με επιτυχίες και διακρίσεις, γνώρισα πολλά παιδιά, με τα οποία έχω κρατήσει σχέσεις έως τώρα και έχουμε όλοι μας οικογένεια. Ήμασταν τότε μια μεγάλη κολυμβητική δύναμη, που σε τέσσερα χρόνια καταφέραμε και παίρναμε και το γενικό πρωτάθλημα των κατηγοριών.
Στον Ολυμπιακό, τον τότε και έως τώρα μεγαλύτερο σύλλογο της Ελλάδος, ήταν μεγάλη μου τιμή που ήμουν αθλητής και είχα καταφέρει να είμαι και πρωταθλητής ανδρών στα ύπτια, τόσο σε ατομικά, όσο και στα ομαδικά (4*100 μικτή Ομαδική).
Με στήριξε στην πιο δύσκολη οικογενειακή μου στιγμή, με βοήθησε και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου.
Ποιους στόχους είχατε στην αρχή της ενασχόλησής σας με τον αθλητισμό και ποιους από αυτούς έχετε κατακτήσει μέχρι σήμερα;
Στην αρχή δεν είχα κάποιους στόχους, ήμουν ένας απλός αθλητής και ήθελα να μάθω να κολυμπάω, σιγά-σιγά (όταν το νερό μπαίνει στο αυλάκι, πάει μόνο του). Έτσι και εγώ, έκανα προπονήσεις, το αγάπησα πολύ, έδωσα και δίνω το 100% της ζωής μου στο κολύμπι, κοιμάμαι, ξυπνώ με το κολύμπι. Αργότερα, ήρθαν και οι αγώνες, τόσο στο εσωτερικό και μετέπειτα σε αγώνες εκτός Ελλάδος.
Μετά όσους στόχους έβαζα, ζούσα γι’ αυτούς και σχεδόν όλοι πραγματοποιούνταν. Συμμετοχές σε αγώνες εξωτερικού, μεσογειακοί αγώνες, διεθνείς συναντήσεις κτλ. Αλλά και μετά, ως αθλητής με αναπηρία, πραγματοποιήθηκαν όλοι οι στόχοι που είχα βάλει.
Το 2003 διαγνωστήκατε με μια σοβαρή ασθένεια των ματιών, που ελαττώνει σταδιακά την όραση. Τι άλλαξε μέσα σας από εκείνη τη στιγμή, στον τρόπο που αντιμετωπίζετε το άθλημά σας και τη ζωή;
Το πρόβλημά μου είναι οπτικό, δεν έχω ολική τύφλωση, έχω ένα πρόβλημα στο κεντρικό οπτικό νεύρο. Είναι ατροφικό και με εμποδίζει να βλέπω καθαρά και να αντιλαμβάνομαι σωστά τις εικόνες σε απόσταση, τις οποίες βλέπουν όλοι. Θολά με αλλά λόγια. Σε κοντινή απόσταση τους ανθρώπους τους βλέπω, σε μακρινή δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος είναι.
Δεν μου άλλαξε κάτι σημαντικό στην καθημερινότητά μου, ούτε στο κολύμπι, είχα μάθει να ζω με αυτό πολλά χρόνια και εμένα μου φαίνεται φυσιολογικό. Κολυμπούσα χωρίς προστατευτικά γυαλιά και νόμιζα ότι η θολούρα που είχα, ήταν από το χλώριο της πισίνας, όμως δεν ήταν…
Τι θα λέγατε και σε άλλους νέους ανθρώπους, που έρχονται αντιμέτωποι με κάτι αντίστοιχο;
Να πιστεύουν στον εαυτό τους. Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει, πρέπει καθετί που μας εμφανίζει να το αντιμετωπίζουμε με θάρρος και να μην φοβόμαστε. Ο φόβος είναι φυσιολογικός, γιατί είμαστε ζωντανοί, όμως έχουμε την δύναμη να δείξουμε στον φόβο ότι είμαστε πιο δυνατοί.
Η ζωή συνεχίζεται, κανένα εμπόδιο να μην σταθεί πιο δυνατό από τα όνειρά μας. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, υπάρχει μια τεράστια δύναμη μέσα μας, που μας περιμένει να την ανακαλύψουμε.
Ποιοι άνθρωποι έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο σε όλα όσα έχετε πετύχει έως τώρα;
Στην αρχή ήταν οι γονείς μου, που με πήραν από το χέρι να έρθω αντιμέτωπος με τον φόβο μου, μου έδειξαν τον τρόπο να τον αντιμετωπίσω, να τον νικήσω και να φτάσω έως εδώ. Να γίνω αυτό που έγινα και να μιλάω τώρα μαζί σας και με όλο τον κόσμο.
Οφείλω πολλά στην οικογένειά μου, που καθημερινά με στήριζε στις αποφάσεις μου και τις στηρίζει έως τώρα. Επίσης, οφείλω πολλά και στους προπονητές μου, Μπάμπη Γιαννακόπουλο, Φώτη Κεχαγιά, Γεώργιο Μαδρίτη, Βαγγέλη Βούλτσο, Τάσο Χατζηγεωργίου, Γεώργιο Αδάμ. Όλοι τους αυτά τα 35 χρόνια μού δίδαξαν ήθος, επιμονή, υπομονή, αγάπη, σεβασμό και πίστη.
Το 2008 ήσασταν ο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής, στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο. Πώς νιώσατε τότε και τι αισθάνεστε σήμερα, όταν το θυμάστε;
Ναι, το 2008 ήμουν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στο Πεκίνο λόγω των τριών μεταλλίων μου στην Αθήνα, το 2004. Η συγκεκριμένη στιγμή ήταν μια στιγμή ευθύνης και συγχρόνως μεγάλης τιμής να είμαι ο σημαιοφόρος. Να σηκώσω την Σημαία μας. Ξέρετε, το 1992, στην ηλικία των 11 χρόνων, ήμουν «καρφωμένος» όπως όλοι οι Έλληνες, στην τηλεόραση και περιμέναμε να δούμε τον ΠΥΡΡΟ ΔΗΜΑ να σηκώνει τα βάρη.
Τότε, πριν από την τελευταία του κίνηση φώναξε «ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!». Εκείνη τη στιγμή, λες και με… χτύπησαν 1.000.000 βολτ σε όλο το κορμί μου. Από τότε είπα θα δώσω τα πάντα για να το φωνάξω και εγώ, να σηκώσω την σημαία για την Ελλάδα, για τους Έλληνες.
Τα λόγια πολύ φτωχά, για να σας πω την ακριβή λέξη. Απλά νιώθω συγκινημένος και ευλογημένος. Σήμερα, όταν θυμάμαι εκείνη τη στιγμή, συγκινούμαι και προσπαθώ να μεταφέρω όλα αυτά που ένιωθα και νιώθω, στην νεολαία μας, στα νέα παιδιά, γιατί όλοι είμαστε υπεύθυνοι για το τι μέλλον θα τους δώσουμε, τους σωστούς δρόμους, τα σωστά πρότυπα…
Toν περασμένο Νοέμβριο εκπληρώσατε ένα τάμα στον Πανορμίτη της Σύμης, κολυμπώντας 25 μίλια από τη Ρόδο μέχρι την Ιερά Μονή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Μιλήστε μας γι’αυτήν την εμπειρία.
Όπως σας έχω αναφέρει παραπάνω, έμαθα να κολυμπάω, αλλά δεν είχα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον φόβο μου. Έτσι μετά τους τελευταίους Παραολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο, το 2021, μίλησα με τον προπονητή μου, Γεώργιο Αδάμ, για τον φόβο μου. Και είχε έρθει η στιγμή να τον αντιμετωπίσω. Ήθελα να κολυμπήσω μια μεγάλη απόσταση στην θάλασσα στο Αιγαίο Πέλαγος.
Ήρθαμε σε επαφή με τον Αντιπεριφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου, Κάλλιστο Διακογεωργίου και του μίλησα για όλη την ιστορία μου, τους φόβους μου και τον στόχο μου. Με άκουσε προσεκτικά και μου είπε για τη διαδρομή Ρόδο-Πανορμίτη.
Και έτσι, με την στήριξη του ίδιου, ήρθε η στιγμή να αντιμετωπίσω πρόσωπο με πρόσωπο τον φόβο μου. Στις 4/11/22 ξεκινήσαμε στις 07:20 από τις κάτω Πέτρες (Σπήλαιο Ταξιάρχη). Η ομάδα μου (Οδηγός σκάφους: Μανώλης Μαυρόπουλος, Παναγιώτης Ροδίτης, ο προπονητής μου, Γεώργιος Αδάμ, ο υπεύθυνος καιρού, Αντώνης Πολέμεζ).
Θέλω να ευχαριστήσω τους υποστηρικτές μου, Πύρρο Δήμα, Αφροδίτη Σκαφιδά, την οικογένειά μου, τον Αντιπεριφερειάρχη Κάλλιστο Διακογεωργίου, την Μαρία Τσιμέτα, πρόεδρο σωματείου Ιππόκαμπος ανοιχτής θαλάσσης και τον Μιχάλη Χατζηιωάννου, που από την πρώτη στιγμή ήταν δίπλα στο εγχείρημά μου.
Ξεκινήσαμε για τον Πανορμίτη Σύμης. Μια απόσταση 25 ναυτικών μιλίων ή αλλιώς 50km, την κολυμπήσαμε σε 9 ώρες και 40λεπτά. Είναι η πρώτη στον κόσμο, σε χρόνο και απόσταση και σε ανοιχτό πέλαγος, που έχει καταγραφεί από αθλητή με αναπηρία. Το εγχείρημα έγινε για πολλούς λόγους. Πέρα από το ότι ήρθα αντιμέτωπος με τον φόβο μου και τον νίκησα, με αυτήν την προσπάθεια δώσαμε δύναμη, πίστη και κουράγιο σε όλους τους ανθρώπους.
Τους δείξαμε στην πράξη ότι ο φόβος νικιέται, είμαστε δυνατοί. Μέσα σε αυτές τις 9 ώρες, που ο κόσμος έβλεπε την προσπάθειά μας, έπαιρνε κουράγιο και έβγαινε από μέσα του μια δύναμη θέλησης. Αυτό καταφέραμε! Και χρησιμοποιώ πληθυντικό αριθμό, γιατί ο Μπάμπης δεν κολυμπούσε μόνος του. Όλη η Ελλάδα κολυμπούσε εκείνη την στιγμή, όλοι Οι Έλληνες. Όλοι όσοι ήταν δίπλα μου αυτές τις 9 ώρες, κολυμπούσαν και αυτοί.
Ο τερματισμός ήταν μοναδικός, κόσμος πολύς! Τιμή μου, που με περίμενε ο Μητροπολίτης, κόσμος, φίλοι μου, ο Γεώργιος Καπελάκης, Πρόεδρος της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής, Χρήστος Κορομηλάς, εκπρόσωπος της αθλητικής Ομοσπονδίας ατόμων με αναπηρία, υπήρχε εκπροσώπηση από τους Σκύλους Οδηγούς Ελλάδας από την Άννα Μπαλάν).
Ο κόσμος είδε με τα μάτια του, ότι τίποτε δεν είναι αδύνατο, αλλά όλα, τα πάντα είναι δυνατά, αρκεί να το πιστέψουμε. Πίστη χρειάζεται, πίστη…
Πάνω από 1.000.000 προβολές πάνω από 68.000 likes και πάνω από 3000 κοινοποιήσεις είχε το βίντεο της διαδρομής που κολύμπησα. Αυτό είναι ένα δείγμα, για να καταλάβατε το μέγεθος της ανταπόκρισης του κόσμου. Τους ευχαριστώ όλους!
Κατά τη διάρκεια αυτής της θαλάσσιας διαδρομής αντιμετωπίσατε παρενόχληση από τουρκικές ακταιωρούς. Φοβηθήκατε; Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις;
Όντως στα μισά της διαδρομής, εκεί που ήταν η στάση ανεφοδιασμού για να πιω και να φάω κάτι, ήρθαν κατά πάνω μας δύο τουρκικές ακταιωροί και όλοι μας παγώσαμε. Παγώσαμε για τον λόγο ότι δεν ξέραμε πώς θα αντιδράσουν. Ήμασταν μέσα στα δικά μας χωρικά ύδατα, και απλά περιμέναμε την αντίδρασή τους. Φοβηθήκαμε, γιατί αν αντιδρούσαν εχθρικά, θα χανόταν όλη η προσπάθεια, θα χάνονταν τα πάντα…
Επικράτησε αυτός ο φόβος. Ήρθαν κατά πάνω μας, ρώτησαν αν ξέρουμε να μιλάμε τουρκικά και μετά απλά μάς ακολουθούσαν έως έρθει το δικό μας Λιμενικό. Φόβος υπήρχε, όμως αυτό που θέλω να πω, είναι ότι μπήκε στο σπίτι μας, μπήκε με τσαμπουκά. Ήμασταν ενήμεροι όλο αυτό το διάστημα από τους υπεύθυνους και ακούγαμε συνεχώς για το πώς πρέπει να αντιδράσουμε σε περίπτωση ενόχλησης. Το πράξαμε και συνεχίσαμε τον στόχο μας.
Σε λεζάντες φωτογραφιών από σημαντικούς σταθμούς της ζωής σας, που δημοσιεύετε στο διαδίκτυο, χρησιμοποιείτε και τη λέξη «μεράκι». Τι σημαίνει για εσάς αυτή η λέξη και κατά πόσο σας έχει βοηθήσει να πραγματοποιήσετε τα όνειρά σας;
Μεράκι, μια λέξη μοναδική, που όμοιά της δεν υπάρχει στον κόσμο. Μεράκι, γιατί, για να εκπληρώσεις έναν στόχο σου, ένα θέλω σου, χρειάζεται μεράκι. Όπως έχει πει και ο Μπαμπινιώτης «πρέπει να βάζεις πάθος, δημιουργικότητα και ψυχή σε ό,τι κι αν κάνεις, για να γίνεις ευτυχισμένος. Να δίνεις, δηλαδή, τον εαυτό σου σε κάθε δραστηριότητα με την οποία καταπιάνεσαι, να είσαι ενσυνείδητος, να τα κάνεις όλα με ενσυναίσθηση, λαχτάρα και δημιουργική τρέλα».
Αυτό ακριβώς! Βάλε στόχους, ονειρέψου και ότι κι αν κάνεις, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, να το κάνειςς με όλη σου την καρδιά. Με αυτή την λέξη συνεχίζω και θα συνεχίσω να κάνω όλα τα όνειρά μου πραγματικότητα. Αυτό θα κάνω, αυτό λέω και στα παιδιά μου και σε όλα τα παιδιά. Ό,τι κάνετε να το κάνετε με μεράκι, να το κάνετε με την ψυχή σας…
Τι περιλαμβάνουν τα σχέδια για τη δράση σας από εδώ και στο εξής;
Από δω και πέρα οι στόχοι μου έχουν πολύ μεράκι και σύντομα θα ανακοινώσω ένα μεγάλο εγχείρημα. Μια απόσταση σχεδόν 250km, στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου μας. Μια απόσταση που θα περνάει πολλά μηνύματα στον κόσμο, μια απόσταση με την οποία θέλω να δείξω στον κόσμο ότι τα όνειρα δεν έχουν όρια, δεν έχουν στοπ…
Μέσα σε αυτή την προσπάθεια, όπως και στην προηγούμενη, θα προσπαθήσουμε ξανά να μαζέψουμε ένα χρηματικό ποσό για να αγοράσουμε σκυλάκια, ώστε να γίνουν τα μάτια των ανθρώπων με ολική τύφλωση και να δώσουμε την ευκαιρία στους ολικά τυφλούς ανθρώπους να βγουν έξω από το σπίτι τους και να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα.
Σε αυτήν την προσπάθεια θα ήθελα να ευχαριστήσω την πρόεδρο των «Σκύλων Οδηγών Ελλάδος», την κυρία Ζωή Γερουλάνου και τον Γενικό Γραμματέα, Χρήστο Κορομηλά, που μου άνοιξαν την καρδιά τους και μου δίνουν την ευκαιρία να στηρίξω και να βοηθήσω και αυτούς τους ανθρώπους.
Επίσης, θα προσπαθήσουμε να στηρίξουμε ένα μικρό παιδί, έναν γίγαντα, τον κολλητό μου, Μιχάλη Καντή, ένα παιδί με αναπηρία, έναν αγωνιστή και έτσι να να του δώσουμε την ευκαιρία που όλοι εμείς έχουμε. Την ευκαιρία της ζωής. Να καλύψουμε τις ιατρικές ανάγκες και τις θεραπείες που χρειάζεται καθημερινά.
Στηρίζουμε τα όνειρα, δίνουμε ελπίδα, στεκόμαστε σε όλους τους ανθρώπους που αγωνίζονται για ένα αύριο καλύτερο, ένα αύριο που μπορεί να μην τους το έδωσε η ζωή, είμαστε όμως όλοι εμείς υποχρεωμένοι να τους βοηθήσουμε…
*Πηγή φωτογραφιών: Προσωπικό αρχείο Χαράλαμπου Ταϊγανίδη
*Πηγή βίντεο: Tvkosmos Rodos
*Τον Έλληνα πρωταθλητή στήριξαν στη θαλάσσια διαδρομή μέχρι τον Πανορμίτη της Σύμης, και οι παρακάτω άνθρωποι και φορείς:
Διοργανωτές: Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Δωδεκανήσου, Επιμελητήριο Δωδεκανήσου, Α.Σ. Ιππόκαμπος, κολυμβητές ανοιχτής θαλάσσης Ρόδου υπό την αιγίδα της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής, με τη στήριξη των: Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας, Σύλλογο αλιέων «Καβουράκια», Ρ.Ο.Τ.Α., Α.Σ.Ι.Α.Θ.Ρ., Κέντρο Σκύλων Οδηγών τυφλών Ελλάδας, Ελληνική Ομοσπονδία Ατόμων με αναπηρία.
Χορηγοί: Όμιλος ξενοδοχείων Χατζηλαζάρου «H Hotels», Εταιρεία κατασκευών και πωλήσεων ακινήτων «Κάλλιστος & Βασίλης Διακογεωργίου», Ξενοδοχείο Cactus, Ροδιακό κατάλυμα «Κούκος», Εστιατόριο Jason, Κασάπης Ελαστικά Rent-a-car, Ναυτιλιακή εταιρεία Sea Dreams.
Βίκυ Καλοφωτιά
Η Βίκυ Καλοφωτιά είναι δημοσιογράφος και απόφοιτη του Προγράμματος Σπουδών Δημοσιογραφίας της Γερμανικής Ακαδημίας Δημοσιογραφίας (Deutsche Journalisten Akademie, DJA) αναγνωρισμένη από την Κρατική Υπηρεσία Εξ’αποστάσεως Εκπαίδευσης (Zentralstelle für Fernunterricht, ZFU). Παράλληλα, είναι Πτυχιούχος Δημοσιογραφίας του Κέντρου Ελευθέρων Σπουδών του Ant1, καθώς και του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Επίσης, είναι Κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης στην «Εφαρμοσμένη Παιδαγωγική: Διδακτική-Προγράμματα Σπουδών» του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Έχει εργαστεί σε ποικίλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας αλλά και τοπικής αυτοδιοίκησης υπογράφοντας συνεντεύξεις και άρθρα με έμφαση σε θέματα κοινωνίας στο ελεύθερο και διεθνές ρεπορτάζ. Συγχρόνως υπήρξε και ραδιοφωνική παραγωγός παρουσιάζοντας δικές της εκπομπές με προσκεκλημένους εκπροσώπους του κοινωνικού, ιατρικού, πολιτιστικού και επιχειρηματικού κλάδου από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Σκοπός της είναι να ταξιδεύουν παντού μέσα από την πένα της και να καταγράφει με την κάμερα, ανθρώπινες ιστορίες, που εμπνέουν και κινητοποιούν. Ταυτόχρονα αναζητά πρωτότυπα θέματα από όλο τον κόσμο επιχειρώντας να δίνει βήμα σε αφανείς -και όχι μόνο- ήρωες της καθημερινότητας.