Κατερίνα Παπαποστόλου: Μπαίνει στις σχολικές τάξεις και γίνεται η «φωνή» όλων των κακοποιημένων ζώων

Κάθε μέρα βάζει στην τσάντα της βιβλία, μολύβια, τετράδια και χρωματιστές μπογιές και πηγαίνει στο Δημοτικό Σχολείο, στο οποίο είναι διευθύντρια και βρίσκεται στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας.

Τον τόπο όπου η Κατερίνα Παπαποστόλου δημιούργησε τις πρώτες της αναμνήσεις και έμαθε να αγαπά «την πιο αθώα και συναισθηματική ύπαρξη του πλανήτη», που δεν είναι άλλη από κάθε ζώο, που, όπως και ο άνθρωπος, έχει ψυχή και δικαίωμα στη ζωή.

Από τα 17 της χρόνια, όταν έκανε την πρώτη της διάσωση αδέσποτου σκύλου από τα σκουπίδια, έβαλε ως σκοπό της ζωής της κάτι, που το τηρεί με αφοσίωση μέχρι και σήμερα, βάζοντας τα δυνατά της για να κάνει έστω και ένα βήμα τη φορά μέχρι να το πετύχει: να αλλάξει ριζικά η στάση όλης της κοινωνίας για τα ζώα.

Η διακεκριμένη εκπαιδευτικός, πιστοποιημένη ζωοθεραπεύτρια, ιδρύτρια της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Ζω.Ε.Σ. και συγγραφέας εκπαιδευτικών φιλοζωικών βιβλίων, εργάζεται παρέα με τους σκύλους της, Διώνη, Πόθο και Άξελ, με μαθητές που παρουσιάζουν φοβίες, επιθετικές συμπεριφορές, μαθησιακές δυσκολίες και χαμηλή αυτοπεποίθηση, ταξιδεύοντας σε όλη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό.

Και τα όνειρα και η δράση της δεν σταματούν ποτέ.

Τα όνειρα και η δράση μιας γυναίκας, που ακόμη και πίσω από το ιδιαίτερο χρώμα των μαλλιών της κρύβεται μια συγκινητική ιστορία, που αποτελεί απόδειξη ότι η αγάπη της είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Η αγάπη της για τα παιδιά, τα ζώα και την ίδια τη ζωή…

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Τι ήταν αυτό που έπαιξε  καθοριστικό ρόλο στο να αφιερώσετε τη ζωή σας εκτός από τη διδασκαλία στα παιδιά, και στη μετάδοση του μηνύματος της ζωοφιλίας;

Πιστεύω πως η αγάπη για τα ζώα είναι έμφυτη. Αδυνατώ να δεχτώ πως γεννιούνται άνθρωποι που δεν αγαπούν αυτά τα πλάσματα. Γιατί άλλωστε να μην αγαπάς την πιο αθώα και συναισθηματική ύπαρξη του πλανήτη;

Καθώς όμως μεγαλώνουμε, σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν οι σχέσεις που έχει η οικογένειά μας με τα ζώα και στη συνέχεια το ευρύτερο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, όπως και το σχολείο.

Στα σχολικά μου χρόνια δε θυμάμαι ποτέ κανέναν εκπαιδευτικό να μιλά για τα ζώα και θυμάμαι και πόσο παράξενα με κοιτούσαν όλοι, όταν τους έλεγα ιστορίες με τον σκύλο μου, που ζούσε μαζί μας από τότε που ήμουν 4 ετών. Επομένως, στη δική μου περίπτωση, σημαντικό και καθοριστικό ρόλο διαδραμάτισε η σχέση που είχε η οικογένειά μου με τα ζώα.

Ο μπαμπάς τα αγαπούσε πολύ και έτσι έφερε εκείνος τον πρώτο μας σκύλο στο σπίτι μεγαλώνοντάς με, με παραμύθια, που πολλές φορές κατέληγαν πως η αγάπη δεν αγοράζεται. Άλλωστε εκείνος ο σκύλος, αν δεν τον διέσωζε ο μπαμπάς μου, δεν θα ζούσε.

Η μαμά δεν τα συμπαθούσε τόσο πολύ τα ζώα, αλλά αγαπούσε υπερβολικά τον μπαμπά μου και έτσι αρχικά τα ανέχτηκε, στη συνέχεια τα αποδέχτηκε και λίγα χρόνια πριν φύγει και εκείνη από τη ζωή, νομίζω πως δεν μπορούσε πια να ζει δίχως να έχει στο σπίτι σκύλο!

Πιστεύω πως αν ο μπαμπάς μου δεν πέθαινε τόσο νωρίς, η αγάπη μου για τα ζώα θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη! Καθοριστικό ρόλο επίσης έπαιξε και η πρώτη διάσωση αδέσποτου σκύλου από τα σκουπίδια, που έκανα στα 17 μου. Σοκαρίστηκα τόσο πολύ με την αίσθηση πως κάποιος δίπλα μου είχε τη δύναμη να πετάξει μια ψυχή ζωντανή στα σκουπίδια, που έβαλα ως σκοπό της ζωής μου να αλλάξει ριζικά η στάση όλης της κοινωνίας για τα ζώα.

Υπάρχουν κάποιες χαρακτηριστικές αναμνήσεις από την παιδική σας ηλικία, που αφύπνισαν μέσα σας τη λατρεία για τα ζώα;

Αυτό που σίγουρα θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία είναι πως ο σκύλος μας ήταν παντού μαζί μας! Παντού όμως! Ήταν τόσο παράξενο αλήθεια τη δεκαετία του ’80 να πηγαίνεις σε ένα εστιατόριο με τον σκύλο σου, να τον βγάζεις με λουρί βόλτα, να πηγαίνεις διακοπές μαζί του.

Ο μπαμπάς μου ήταν Δήμαρχος στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας για είκοσι σχεδόν χρόνια. Είχε λοιπόν τον Ρούμπι, έτσι λέγαμε τον πρώτο μου σκύλο, παντού μαζί του μέσα στο Δημαρχείο. Ξεκινούσαν το πρωί μαζί από το σπίτι, με πήγαιναν σχολείο και συνέχιζαν για το Δημαρχείο.

Θυμάμαι ένα περιστατικό που μου αφηγείτο, πως κάποια στιγμή πήγαινε στη Θεσσαλονίκη με τον σκύλο, στον οποίο άρεσε πολύ να κάθεται αγκαλιά του στο τιμόνι, κάτι φυσικά πολύ επικίνδυνο.

Τον σταμάτησε η αστυνομία στον δρόμο έξω από την Αλεξάνδρεια και δεν ήξερε τότε πώς να κάνει παρατήρηση στον Δήμαρχο. Τότε ο μπαμπάς μου τους είπε «κόψτε μου κλήση, μόνο στη γυναίκα μου μην το πείτε πως τον είχα αγκαλιά. Θα θέλει να τον διώξουμε και αυτό θα είναι πολύ άδικο για εκείνον. Εγώ τον πήρα στην αγκαλιά μου, αυτός είναι σκύλος, δεν παίρνει πρωτοβουλίες».

Θυμάμαι ακόμη να μαλώνει με τη μαμά μου, με την οποία ήταν απίστευτα δεμένοι και αγαπημένοι, μόνο για τον σκύλο και τις ζημιές που έκανε. Κάθε καβγάς τους κατέληγε στο να της λέει πως ο σκύλος δεν φταίει αλλά φταίει εκείνος, που π.χ. ξέχασε να τον βγάλει βόλτα και από τα νεύρα του ο σκύλος έκανε τρύπα στο χαλί.

Ο μπαμπάς μου πέθανε όταν ήμουν 8 ετών και τότε είδα τι σημαίνει να πενθεί ένας σκύλος για το αγαπημένο του πρόσωπο. Η μαμά, που λάτρευε τον μπαμπά μου, αποδέχτηκε άμεσα τον σκύλο τότε ως ένα κομμάτι εκείνου και θεωρώ πως τότε ξεκίνησε η δική της σχέση με τα ζώα.

Όταν διορίστηκα στα Χανιά και αποφάσισα να αφήσω τον σκύλο που είχα διασώσει φοιτήτρια, στη μαμά, για να μην τον ταλαιπωρώ στα ταξίδια και εκείνη έζησε μαζί του όλη την καθημερινότητα, τον αγάπησε τόσο πολύ, που δεν μπορούσε πια να ζει δίχως σκύλο! Τα ζώα μάς αλλάζουν!

Όταν ήμουν μικρή, κουβαλούσα στο σπίτι όποιο ζώο έβρισκα στον δρόμο. Όταν πήγαινα Λύκειο το εξέλιξα… Ανέβαινα σπίτι, καθώς γύριζα από την έξοδό μου με φίλους, έπαιρνα την κατσαρόλα με το φαγητό που είχε κάνει η μαμά μου και το έδινα στα αδέσποτα! Στη φοιτητική μου ζωή άρχισα τον ακτιβισμό και τις διασώσεις αδέσποτων ζώων. Η ψυχή μου είναι δοσμένη σε αυτά.

Δεν αντέχω τον πόνο και τη θλίψη που βρίσκεται στη σκέψη του πώς είναι να ζεις μόνος και έρημος στον δρόμο ή κλεισμένος σε ένα κλουβί από το οποίο μπορεί να περνούν άνθρωποι να μη τους αρέσεις και να μη σε επιλέγουν. Να αναζητάς τα αυτονόητα μα το πιο σημαντικό από όλα να αναζητάς την αγάπη. Δεν θα ησυχάσω αν δεν δω όλα τα κλουβιά άδεια και όλους τους δρόμους, επίσης. Τα ζώα είναι για να βρίσκονται κοντά μας στην ασφάλεια και στην αποδοχή. Όλα τα άλλα είναι λάθος και άδικα.

Είστε η ιδρύτρια της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Ζω.Ε.Σ. που έλαβε και φέτος την έγκριση για να επισκέπτεστε σχολεία σε όλη την Ελλάδα. Αντιμετωπίσατε κάποιες δυσκολίες μέχρι να καταφέρετε κάτι τόσο πρωτότυπο για την ελληνική πραγματικότητα;

Οι Ζω.Ε.Σ., οκτώ χρόνια μετά την ίδρυσή τους, μετρούν σήμερα πάνω από 8 εκπαιδευτικά προγράμματα που «τρέχουν» στα σχολεία. Παράλληλα, επιμορφώνουν εκπαιδευτικούς για τη δημιουργία και εκπόνηση εκπαιδευτικών φιλοζωικών προγραμμάτων μέσα στην τάξη αλλά και εκπονούν φιλοζωικά βιωματικά εργαστήρια δημιουργικής γραφής και μυθοπλασίας.

Κανένας δρόμος μου δεν ήταν εύκολος. Δεν νιώθω πως κατάφερα κάτι στη ζωή μου δίχως να εργαστώ σκληρά για αυτό και να νικήσω «δράκους» και εμπόδια.

Νιώθω όμως απέραντη ευγνωμοσύνη για τα παραμυθένια παιδικά μου χρόνια, στα οποία χρωστώ όλη την πορεία μου, το πείσμα και την υπομονή μου, την αγάπη με την οποία υποδέχομαι και αντιμετωπίζω τα πράγματα. Αν και βίωσα τον θάνατο του μπαμπά μου παιδί, η μαμά στάθηκε δίπλα μου ένας βράχος ακλόνητος πίστης και σιγουριάς πως όλα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο.

Οι Ζω.Ε.Σ. πολεμήθηκαν αρχικά κυρίως από «φιλόζωους» και ποτέ δεν κατάλαβα αλήθεια γιατί. Δυστυχώς σε αυτή τη χώρα δεν είμαστε μαθημένοι στο να αναδεικνύονται νέες δράσεις και θέλουμε να παραμένουμε στο κατεστημένο και στα συνηθισμένα.

Εγώ ξεκίνησα να μιλώ για τη φιλοζωία μέσα στα σχολεία το 2001. Στον πόλεμο που δεχόμουν, έπρεπε να απολογηθώ πώς μπαίνω στα σχολεία περισσότερα χρόνια από όλους τότε; Δεν θα έβαζα τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία ποτέ.

Άφησα τον χρόνο να περάσει, όμως για να φτάσω στο σημείο να μη δίνω καμιά σημασία στις πέτρες στην πλάτη μου, πέρασα από βαθύ πόνο και απογοήτευση. Όμως δεν λύγισα στιγμή, να πω πως θα τα παρατήσω. Το χρωστούσα στα ζώα να συνεχίσω τον δρόμο μου, ακόμη και μόνη. Τελικά ενώθηκαν μαζί μου περισσότεροι από 100 εθελοντές μέχρι το 2020 και κάναμε καταπληκτικά πράγματα μέσα και έξω από τα σχολεία.

Σήμερα συνεχίζουμε ακόμη πιο δυνατοί και ανανεωμένοι, καθώς τα εκπαιδευτικά προγράμματα πρέπει να εξελίσσονται και να αλλάζουν, όπως αλλάζουν και οι ανάγκες των ζώων αλλά και οι συνθήκες της κοινωνίας. Ενώ σχεδόν όλοι από όλους εκείνους που τότε με πολεμούσαν, με αποδέχτηκαν ή τουλάχιστον πλέον με αγνοούν.

Προχωρώ πάντα παρακάτω, μακριά από τοξικούς ανθρώπους και συμπεριφορές. Όταν κοιτάς πίσω σου, δεν θα προχωρήσεις ποτέ μπροστά. Στη συνέχεια ένιωσα πως αυτό δεν είναι αρκετό και έτσι κάνοντας μεταπτυχιακό στην ειδική αγωγή και πολλές εξειδικεύσεις σε θέματα σχολικής ψυχολογίας, πιστοποιήθηκα ως ζωοθεραπεύτρια και ξεκίνησα να γράφω και φιλοζωικά βιβλία.

Νιώθω απίστευτη τύχη και ευγνωμοσύνη που έχω τη δυνατότητα να εργάζομαι ως Διευθύντρια Δημοτικού Σχολείου με τους τρεις σκύλους μου.

Τα περιστατικά των ζώων που κακοποιούνται στην Ελλάδα, είναι δυστυχώς συχνά. Τι χρειάζεται να γίνει ακόμη, προκειμένου να περιοριστεί αυτό και κάποτε να εξαλειφθεί;

Σε κάθε χαρά μας πως ένα ζώο υιοθετήθηκε και θα ζήσει επιτέλους τη ζωή που του αξίζει, έρχεται ένα περιστατικό βάναυσης κακοποίησης να μας τσακίσει. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τους πολίτες αυτής της χώρας.

Σίγουρα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο το γεγονός πως η φιλοζωική εκπαίδευση δεν έχει γίνει μάθημα φιλοζωίας από την πρώτη στιγμή που κάποιο παιδί πηγαίνει σχολείο αλλά και το γεγονός πως πολύ συχνά, ευτυχώς λιγότερο συχνά στις μέρες μας από ό, τι στο παρελθόν, οι δράστες δεν τιμωρούνται. Τους βεβαιώνονται πρόστιμα που δεν πληρώνονται ποτέ ή λαμβάνουν ποινές αναστολής που τελικά ποτέ δεν εκτίονται.

Πιστεύω, επίσης πως σε κάθε θέση ευθύνης που αφορά τα περιστατικά κακοποίησης ζώων, πρέπει να βρίσκονται άνθρωποι ευαίσθητοι με τα ζώα. Μονάχα έτσι θα γίνονται η φωνή τους και δεν θα δέχονται κανέναν να τα κακοποιεί.

Αξίζει να σημειώσουμε πως στην Ελλάδα βιώνουν δύσκολα αμέτρητα ζώα και δεσποζόμενα, που είχαν την ατυχία να πέσουν στα χέρια παντελώς ακατάλληλων κηδεμόνων, που συχνά έχουν μάλιστα ψυχικές νόσους για τις οποίες αρνούνται να ζητήσουν βοήθεια. Αυτό που χρειάζεται να γίνει, επίσης, είναι να αντιληφθούν όλοι πως οφείλουμε να μπαίνουμε στη θέση των άλλων για να μπορούμε να τον κατανοούμε και φυσικά να τον αποδεχτούμε.

Εκπαίδευση και τήρηση της νομοθεσίας, λοιπόν, κρίνονται απαραίτητα για τη μείωση και την εξάλειψη αυτών των περιστατικών, ενώ και η σιωπή όλων εκείνων που βλέπουν και δεν κάνουν τίποτα, σίγουρα συντελεί στην αύξηση των περιστατικών βίας.

Όταν ένας «άνθρωπος» φτάνει σε σημείο να κακοποιεί το ζώο του, πρέπει να τιμωρηθεί, τελεία και παύλα, ακόμη και αν είναι το πιο κοντινό μέλος της οικογένειάς μας.

Δεν θα αναφέρω πως όσοι κακοποιούν ζώα θα κακοποιήσουν μελλοντικά και άνθρωπο, γιατί θεωρώ πως κάτι τέτοιο μεγεθύνει την ανισότητα ανάμεσα σε ζώα και ανθρώπους. Θα πω όμως πως όταν ο ίδιος άνθρωπος που δολοφόνησε ζώο, στη συνέχεια δολοφονήσει άνθρωπο, όλοι τότε θα ζητούν την υπέρτατη ποινή.

Ζούμε σε μια κοινωνία όπου τα ζώα παραμένουν κατώτερα των ανθρώπων και αυτό είναι πολύ θλιβερό…

Με τη δράση σας ταξιδεύετε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Ποια είναι η νοοτροπία των ανθρώπων σχετικά με τη ζωοφιλία, στις μεγάλες πόλεις και ποια σε απομακρυσμένες περιοχές;

Η αλήθεια είναι πως ναι, τα Σαββατοκύριακα ταξιδεύουμε συχνά σε απομακρυσμένες περιοχές για φιλοζωικά εργαστήρια. Σίγουρα οι αντιλήψεις των παιδιών αλλά και των ενηλίκων διαφέρουν από τόπο σε τόπο. Αλλιώς βλέπουν τα ζώα όσοι ζούνε σε νησιά, αλλιώς σε απομακρυσμένα ορεινά χωριά, αλλιώς στις πόλεις. Οι αντιλήψεις τους συνδέονται ξεκάθαρα με τις αντιλήψεις του οικογενειακού τους περιβάλλοντος αλλά και με τις συνθήκες ζωής τους.

Το αισιόδοξο είναι και στέκομαι σε αυτό, πως έχουν την επιθυμία να εκπαιδευθούν και να αλλάξουν τις στάσεις τους για τα ζώα.

Το πιο σημαντικό είναι να μη τους ζητάς να κάνουν τεράστιες αλλαγές.

Ένα ζώο που ζει αλυσοδεμένο και ξέρουμε όλοι πως στα νησιά ή στα ορεινά χωριά τα ζώα, είτε είναι δεμένα, είτε ακολουθούν κοπάδι και συχνά πεθαίνουν από μάχες με λύκους, είτε χρησιμοποιούνται για την ικανοποίηση των αναγκών εκείνων που τα έχουν, δεν μπορεί να ξεδεθεί από τη μία μέρα στην άλλη, γιατί το να πείσεις εκείνον που το έχει, πως το ζώο του είναι δυστυχισμένο έτσι, είναι ένας δύσκολος δρόμος και μια χρονοβόρα διαδικασία. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν θα το παλέψουμε να αλλάξει.

Νιώθω πως οφείλω να κρατήσω αυτούς τους ανθρώπους από το χέρι και να τους οδηγήσω σε ένα άλλο μονοπάτι όπου τα ζώα δεν είναι ούτε αντικείμενα, ούτε εκθέματα, ούτε δούλοι μας. Είναι οι παντοτινοί μας φίλοι που γίνονται το φως στις διαδρομές μας. Αυτά που τους δίνουμε, είναι ελάχιστα σε αυτά που μας δίνουν απλόχερα εκείνα.

Με τη Διώνη, τον Πόθο και τον Άξελ, που είναι και οι ήρωες των βιβλίων σας, μπαίνετε στις σχολικές αίθουσες. Ποιες είναι οι αντιδράσεις των μαθητών;

Αυτά τα τρία πλάσματα πέρασαν πολύ δύσκολα στη ζωή τους μέχρι να τους βρω και να τους δώσω πίσω τη ζωή τους. Τρεις θλιβερές αδέσποτες ιστορίες και μία μέρα αποφασίσαμε να τα ξεχάσουμε όλα και να κάνουμε μια νέα αρχή. Οι μαθητές τους αγαπούν κάθε φορά τόσο πολύ. Έχουν τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες, δεν έχουν κανένα κοινό σημείο και όμως είναι τόσο δεμένοι μεταξύ τους!

Είναι τόσο συγκινητικό και αξιοθαύμαστο αυτό αλλά και οι κώδικες επικοινωνίας που εφευρίσκουν τα ζώα για να έχουν ισορροπία στη ζωή τους. Οι μαθητές ακούνε με προσοχή όλα εκείνα που θέλουν αυτοί οι σκύλοι να μεταφέρουν με τον δικό τους τρόπο στα σχολεία, συγκινούνται με τις ιστορίες τους και αγαπούν πολύ τα βιβλία, στα οποία είναι και οι τρεις οι κεντρικοί ήρωες.

Θέλουν κάθε, μα κάθε φορά, να έρθει πολύ σύντομα μια ακόμη φορά που θα τους επισκεφθούμε για να μαθαίνουν σε κάθε μας συνάντηση ολοένα και πιο καινούρια πράγματα για τους σκύλους αλλά και για όλα τα ζώα.

Από την άλλη και οι τρεις σκύλοι λατρεύουν να βρίσκονται στα σχολεία αλλά και στο δικό μου σχολείο, καθώς ως σκύλοι εκπαιδευτικής διαμεσολάβησης συμμετέχουν σε εκπαιδευτικά προγράμματα θεραπευτικής προσέγγισης μέσα στο σχολείο για μαθητές με χαμηλή αυτοπεποίθηση, επιθετικές συμπεριφορές και δυσκολίες στη μάθηση.

Έχετε αναφέρει ότι πίσω από το χρώμα των μαλλιών σας, υπάρχει μια πολύ συγκινητική ιστορία. Ποια είναι αυτή;

Ισχύει! Μέσα σε μια μέρα, λίγες ώρες θα έλεγα, έγιναν τα μαλλιά μου από κόκκινα, μωβ! Ήμουν σε ένα νηπιαγωγείο όπου ένα κοριτσάκι με ζωγράφισε με μακριά μωβ μαλλιά. Δέχτηκε τον χλευασμό από τους συμμαθητές της, γιατί δεν μου έκανε τα μαλλιά κόκκινα, γιατί δεν είχαν οι γονείς της χρήματα να της αγοράσουν καινούριους μαρκαδόρους.

Είχα σοκαριστεί τόσο πολύ με όλο αυτόν τον σχολικό εκφοβισμό, σε τόσο μικρές ηλικίες. Η μικρή μου φίλη έκλαιγε απαρηγόρητη και όταν πήγα να της πω πως νομίζω πως μου πηγαίνει αυτό το χρώμα περισσότερο, μου απάντησε πως λέω ψέματα, όπως και οι γονείς της, όπως και οι δασκάλες της. Συγκλονίστηκα και δίχως να το σκεφτώ παραπάνω, λίγες ώρες μετά απέκτησα το χρώμα της ζωγραφιάς, στα μαλλιά μου και επισκέφθηκα ξανά το σχολείο.

Δεν μπορώ να περιγράψω τι έπαθε η μικρή μόλις με είδε! Ήταν μια τόσο ευχάριστη και συγκινητική για εκείνη έκπληξη! Κρατώ το χρώμα να μου θυμίζει πως οφείλουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί να αναζητούμε συνεχώς τρόπους να σταματούν αυτά τα φαινόμενα βίας μέσα στα σχολεία.

Τι σχεδιάζετε για το μέλλον; Κάνετε τη σκέψη να μεταφέρετε τη δράση σας και εκτός συνόρων;

Η αλήθεια είναι πως κάνω μονίμως σχέδια για το μέλλον! Η δράση μας έχει ήδη ανοίξει τα φτερά της στο εξωτερικό μέσω ενός ευρωπαϊκού προγράμματος Erasmus+ και αυτό μας γέμισε μεγάλη χαρά.

Ταξιδέψαμε στην Πολωνία, στη Λιθουανία και στη Μάλαγα και μεταφέραμε το όραμά μας, ενώ ετοιμάσαμε εκπαιδευτικό φιλοζωικό υλικό σε συνεργασία με την «ΠΦΠΟ» («Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία) για τα σχολεία αυτών των χωρών, καθώς και για τη Βόρεια Μακεδονία και φυσικά για την Ελλάδα.

Στα σχέδιά μου, επίσης, είναι το νέο μου βιβλίο, που χρόνια προσπαθώ να ολοκληρώσω και όλο κάτι συμβαίνει και το αφήνω στη μέση, ετοιμάζοντας κάποιο άλλο. Αγαπώ τόσο πολύ το να γράφω βιβλία από παιδί και είναι και ένας τρόπος να βοηθώ, όσο μπορώ περισσότερο, τους ασταμάτητους ήρωες εθελοντές που φροντίζουν τόσα ζώα, καθώς όλα τα έσοδα των βιβλίων μου στηρίζουν φιλοζωικούς και φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Ο εκδοτικός οίκος «Welldone» στα έξι μου βιβλία και οι Εκδόσεις «Κίτρινο Πατίνι» στο έβδομο, που κυκλοφόρησε πριν από δύο μήνες, στάθηκαν δίπλα μου και στήριξαν όλο τον αγώνα μας στις Ζω.Ε.Σ.

Σίγουρα στα άμεσα σχέδια είναι πολλά ταξίδια για να εκπαιδεύσουμε όσα περισσότερα παιδιά αλλά και ενήλικες μπορούμε, ακόμη και σε πολύ απομακρυσμένες περιοχές. Πριν από λίγες μέρες ταξιδέψαμε με τη σπουδαία Ομάδα Αιγαίου στη Σαμοθράκη για να εκπαιδεύσουμε με τους τρεις σκύλους, όλους τους μαθητές του νησιού.

Αν και φοβάμαι πάρα πολύ τα πλοία, ενώ έζησα ως Δασκάλα πολλούς χειμώνες σε ακριτικά νησιά, μπήκα στο πλοίο, αν και λίγες ώρες μετά ήξερα πως θα έχει απαγορευτικό. Το κίνητρο να φτάσω και να μιλήσω για τα ζώα δίνοντας σε όλα τα παιδιά εκεί τη μοναδική ευκαιρία να ακούσουν πράγματα που σίγουρα δεν είχαν ακούσει ποτέ ξανά, ήταν σαφέστατα ισχυρότερο από τον φόβο μου να επιβιβαστώ στο καράβι.

«Φωνή, μέχρι να σιγήσει και η τελευταία ακηδεμόνευτη κραυγή» είναι το σύνθημά μας στις Ζω.Ε.Σ. και σκοπεύουμε να το ακολουθήσουμε μέχρι το τέλος του κοινού μας δρόμου!

*Πηγή φωτογραφιών: Προσωπικό αρχείο Κατερίνας Παπαποστόλου