Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μαμά και ένας μπαμπάς, που έφεραν στον κόσμο ένα παιδί ξεχωριστό, με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Ένα παιδί διαφορετικό από τα άλλα, που όσο μεγάλωνε, γινόταν όλο και πιο φανερό ότι ήταν ένα παιδί με μια πολύτιμη αποστολή, που όμοιά της δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο:
Να φωτίσει με το χαμόγελό του όλα τα σκοτάδια γύρω του και με την χρυσή του καρδιά να κάνει όλους να το αγαπήσουν. Και μαζί με εκείνο να αγαπήσουν όλα τα παιδιά που είναι διαφορετικά αλλά έχουν τη δύναμη να κάνουν τον κόσμο μας ομορφότερο. Γιατί ο Ραφαήλ, όπως είναι το όνομά του, είναι ένα αγόρι με… «Σύνδρομο Αγάπης».
Η ιστορία του Ραφαήλ είναι όντως σαν παραμύθι, γιατί όπως όλα τα παραμύθια δεν έχει μόνο στιγμές θριάμβου και χαράς αλλά περνάει μέσα από συγκρούσεις με «δράκους», «κακές μάγισσες» και μονοπάτια γεμάτα δυσκολίες μέχρι να καταλήξει στο ευτυχές τέλος.
Είναι η ιστορία μιας οικογένειας με τέσσερα παιδιά, που για χάρη τους άφησε πίσω την Ελλάδα για να κάνει μια νέα αρχή στην Ουαλία, στην πόλη Swansea, όπου σχεδόν πάντα πέφτει βροχή, όμως η οικογένεια αυτή καταφέρνει παρ’όλα αυτά να φτιάχνει μόνη της τον πιο λαμπερό ήλιο, με τη δύναμη και το πείσμα της ψυχής, αφήνοντας πίσω το παρελθόν για να χαράξει μπροστά το πιο ελπιδοφόρο μέλλον.
Άλλωστε μόνο μια τέτοια οικογένεια θα μπορούσε να είναι αντάξια ενός παιδιού με το «Σύνδρομο Αγάπης». Η Ιοκάστη Νικολαΐδη, η μητέρα του Ραφαήλ, αποκαλύπτει κάθε λεπτομέρεια της ζωής δίπλα του και το πώς έφτασε πια στο σημείο να θεωρεί τον Ραφαήλ ένα θαύμα για εκείνη, τον σύζυγό της, Αργύρη και τα άλλα παιδιά της, την Πένυ, τον Παναγιώτη και τη μικρή Μάρω.
«Εμένα η ζωή μου έδωσε “λεμόνια”, όμως εγώ τα έστυψα, έβαλα ζάχαρη και τώρα τα απολαμβάνω!» λέει χαρακτηριστικά, όση ώρα μιλάμε.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε να μου τα αφηγείται όλα…
Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά
Εδώ και περίπου ένα μήνα, ξεκινήσατε μέσα από το TikTok να μοιράζεστε με τον κόσμο, στιγμές από την καθημερινότητά σας με τον Ραφαήλ. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα;
Ήταν κάτι που έγινε εντελώς αυθόρμητα χωρίς να το έχουμε σχεδιάσει. Ανεβάσαμε τυχαία ένα βιντεάκι στο TikTok με τον Ραφαήλ και μέσα σε ένα βράδυ έγινε χαμός! Όσο περνούσαν οι ημέρες, σκέφτηκα να αρχίσω να ανεβάζω και άλλα και μετά είπα στον εαυτό μου: «Γιατί όχι;».
Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν χρησιμοποιούσα σχεδόν καθόλου το TikTok παρά μόνο για να μιλάω με τους δικούς μου. Και μετά μου ήρθε αυτή η ιδέα. Σκέφτηκα ότι θα υπάρχει χώρος και για τον Ραφαήλ και θα είναι καλό να δείξουμε και να περάσουμε σε όλους κάποια μηνύματα.
Όλο αυτό που εισπράττουμε από τα μηνύματα του κόσμου είναι πάρα πολύ ωραίο και πραγματικά χαίρομαι, γιατί εμείς το παιδί μας το ξέρουμε, το έχουμε αποδεχθεί, το ζούμε 15 χρόνια, με τα καλά του και τα δύσκολά του και μου αρέσει που ο κόσμος αρχίζει να βλέπει ότι αυτά τα παιδιά έχουν πραγματικά πάρα πολλά πράγματα να προσφέρουν.
@nikolaidiiokasti Όταν επισκέπτομαι τη Μαμά στη δουλειά της..εκείνη κάνει τη δουλειά της …και γω τη δική μου!!!!(να τονίσω ότι ο Ραφαήλ ακολουθεί τις νοτες)…
Πώς βρεθήκατε να μένετε μόνιμα μακριά από την πατρίδα σας, την Ελλάδα;
Ήρθαμε στην Ουαλία, στο Swansea, το Δεκέμβριο του 2016, γιατί ήταν η χρονιά που καθυστέρησα να στείλω τον Ραφαήλ στο σχολείο και ήμασταν λίγο αναστατωμένοι για το πού θα πάει, επειδή στο νησί που μέναμε, στη Σάμο, είχε ένα ειδικό σχολείο που δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες μας.
Έτσι αποφασίσαμε να τον στείλουμε στο σχολείο του χωριού μου, όπου αναγκάστηκα να του βάλω εγώ δασκάλα δίπλα του διότι το κράτος δεν μας έδινε… Από τη μια λέει ότι το Σύνδρομο Down είναι εκπαιδεύσιμο αλλά από την άλλη δεν σου παρέχει τη βοήθεια ώστε το παιδί να έχει μαζί του κάποιον δάσκαλο για να μπορεί να ενταχθεί καλύτερα στην τάξη.
Τον ξεκινήσαμε στο σχολείο, το Σεπτέμβριο του 2016 αλλά αμέσως άρχισαν δυστυχώς τα διάφορα και μέσα σε ένα βράδυ, επειδή κιόλας είχα μαζέψει πάρα πολλά στα έξι χρόνια της ζωής του Ραφαήλ και είχα ακούσει πάρα πολλά, είπα: «Ως εδώ!». Πρέπει να μετακομίσουμε και να βρω ένα μέρος, στο οποίο ο Ραφαήλ να είναι αποδεκτός, κυρίως επειδή δεν ήθελα, μεγαλώνοντας το παιδί να αρχίσει να βιώνει την μη αποδοχή της διαφορετικότητάς του.
Νομίζω ότι αυτό δεν ισχύει μόνο στη Σάμο αλλά σε όλη την Ελλάδα. Είναι πάρα πολύ πίσω σε πολλά θέματα. Ήμασταν προετοιμασμένοι και εγώ και ο σύζυγός μου να πάμε μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου, αρκεί ο Ραφαήλ να έχει τα αυτονόητα. Άλλωστε πάντοτε ήταν, είναι και θα είναι για εμάς πάνω απ’όλα τα παιδιά.
Όταν έρχεσαι βέβαια εδώ, είσαι ξένος μέσα στους ξένους. Τα πράγματα είναι μεν ήρεμα αλλά απρόσωπα, ο καθένας δουλεύει και κοιτάζει το σπίτι του. Όλο αυτό όμως μας έδεσε περισσότερο σαν οικογένεια.
Τι σας δυσκόλευε περισσότερο στην καθημερινότητά σας, στην Ελλάδα;
Το πρόβλημά μου στην Ελλάδα ήταν περισσότερο το κοινωνικό σύνολο, το ότι δεν μπορούσαν να αποδεχθούν το διαφορετικό. Τα βλέμματα, τα λόγια ήταν ένα πρόβλημα πολύ σοβαρό. Ξεκινάς να βγεις μια βόλτα, είσαι χαρούμενος, βλέπεις και ακούς αυτά δίπλα σου και λες: «Μα, γιατί;» και έτσι χαλάει η βόλτα σου. Αυτό θέλαμε να το αλλάξουμε και φεύγοντας, το αλλάξαμε…
Φαντάζομαι ότι παρ’όλα αυτά ήταν μια δύσκολη απόφαση.
Ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη απόφαση. Αφήσαμε τις δουλειές μας στην Ελλάδα, όπου εγώ εργαζόμουν ως νοσηλεύτρια και ο σύζυγός μου στην Πυροσβεστική, παλέψαμε πάρα πολύ αλλά έπρεπε να γίνει, γιατί είχαμε απελπιστεί.
Τα καταφέραμε, όμως και το αποτέλεσμα μας δικαίωσε και για τον Ραφαήλ αλλά και για τα άλλα τρία παιδιά μας. Ωστόσο, είμαστε προσωρινά εδώ και κάποια στιγμή εννοείται ότι θέλουμε να επιστρέψουμε. Καμία χώρα δεν είναι πιο όμορφη από την Ελλάδα. Το Swansea -όπου είμαστε περίπου 200-250 μόνιμοι κάτοικοι Έλληνες- είναι το μόνο μέρος στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου βρέχει 340 ημέρες το χρόνο(!). Επίσης, δουλεύουμε πάρα πολλές ώρες, γιατί η ζωή εδώ είναι πάρα πολύ ακριβή.
Τι δεν θα ξεχάσετε ποτέ από εκείνη την εποχή της προσπάθειάς σας να προσαρμοστείτε σε μια ξένη χώρα;
Θυμάμαι, όταν ήρθαμε εδώ, ο μεγάλος μας γιος, ο Παναγιώτης που ήταν 9 ετών, ζορίστηκε περισσότερο από όλους και μετά από ένα διάστημα, όσο προσπαθούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας, γύρισε και μου είπε: «Γιατί, μαμά με πήρες από το σχολείο και τους φίλους μου, στην Ελλάδα;». Αυτές οι λέξεις ήταν για εμένα σαν να μου έβαλε κάποιος ένα μαχαίρι στην καρδιά…
@nikolaidiiokasti Έχουμε δύο γιους,και 1002 λόγους να είμαστε περήφανοι για τον Καθένα ξεχωριστά!!! Μια μικρή αναφορά στο μεγάλο αδερφό του Ραφαηλ(γιατί νομίζουν ότι τον κρύβουμε…) πως να τον κρύψουμε άλλωστε?με όσα έχει καταφέρει Μόνος του!!! Τον καμαρωνω πάντα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης… γιατί οι υποχρεώσεις όλων μας είναι πολλές!!!Ο μεγάλος μας γιος στα παρκέ του ΗΒ!!!#ukgreek #😇😇😇😇😇
Τώρα, είναι πια 17 ετών, παίζει μπάσκετ στην Εθνική Ομάδα της Ουαλίας και κατέκτησε τον τίτλο του καλύτερου μπασκετμπολίστα στο Ηνωμένο Βασίλειο, ανάμεσα σε παίκτες της ίδιας ηλικίας με εκείνον. Όλα τα παιδιά μας έχουν ευκαιρίες εδώ και προοδεύουν!
«Θυμάμαι πριν από 15 χρόνια, αυτήν την ημέρα, είχα νιώσει λες και είχε βομβαρδιστεί η ψυχή και το σώμα μου», γράψατε πρόσφατα, με αφορμή τα γενέθλια του Ραφαήλ. Σήμερα αντιμετωπίζετε πλέον την κάθε ημέρα μαζί του ως μια συναρπαστική περιπέτεια. Πώς τα καταφέρατε;
Ήταν πάρα πολύ δύσκολο, γιατί πριν γεννηθεί, δεν γνώριζα ότι το παιδάκι μου έχει Σύνδρομο Down. Είχα κάνει όλες τις εξετάσεις αλλά όχι αμνιοπαρακέντηση, γιατί ήμουν αρκετά νέα και οι γιατροί δεν μου είπαν να υποβληθώ και σε αυτήν την εξέταση.
@nikolaidiiokasti Θυμάμαι πριν 15 χρονια αυτή την ημέρα, είχα νιώσει λες και είχε βομβαρδίστει η ψυχή μου και το σώμα μου…Μάζεψα τα κομμάτια μου και μαζί με τον Αργύρη χτισαμε αυτό το παιδί που 15 χρονια μετά αυτή τη μέρα ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και κλείνω τα μάτια μου με ένα τεράστιο χαμόγελο και ευελπιστώ να σηκώνομαι κάθε πρωί και να ζω αυτές τις γεμάτες αγάπη στιγμές που μας χαρίζει ο Ραφαήλ!!Χρονια σου πολλά Γιόκα μου,παλικάρι μου Μοναδικε μου…#happybirthday #🥳🥳💙💯 🫅👨👩👧✨️🎉🎤🎤🎶🎵🥰😇
Γεννήθηκε, λοιπόν ο Ραφαήλ και δεν γνωρίζαμε από πριν για την πάθησή του. Θυμάμαι ότι και η παιδίατρος που ήρθε και μας το είπε, μας το είπε με τον χειρότερο τρόπο…
Στην αρχή νιώσαμε ότι πραγματικά έπεσε μια «βόμβα» πρώτα σε εμένα και μετά σε όλο μας το σπίτι. Από την πρώτη στιγμή που έμαθα αυτό για το παιδί, ένιωσα σαν να χάθηκε ο κόσμος όλος, όμως ο σύζυγός μου, ο Αργύρης, ήταν αυτός που γύρισε και μου είπε: «Είναι το παιδί μας, γύρνα, κοίταξέ το, θα είμαι εδώ για πάντα και για εσένα και για τα παιδιά μας όλα. Είναι το παιδί μας και δεν το αλλάζω με τίποτα».
Το τήρησε από τότε, το τηρεί ακόμη και όπως βλέπω θα το τηρεί μέχρι να κλείσει τα μάτια του. Είμαι πραγματικά πολύ περήφανη για εκείνον…
@nikolaidiiokasti Επειδή το ζητήσατε….Η ποιο όμορφη σχέση Πατέρας και γιος!!!!#🥰❣️❣️❣️❣️ #loveyou
Πώς ήταν τα πρώτα χρόνια της ζωής του Ραφαήλ και τι κάνατε για να εξελιχθεί σε αυτό το χαρούμενο και γεμάτο όνειρα παιδί;
Αφότου γεννήθηκε και ιδίως όταν έφτασε τριών μηνών, κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να ξεκινήσει αυτό το παιδί να μιλάει, να σιτίζεται, να περπατάει. Το κατορθώσαμε και άρχισε να μιλάει, να μας λέει «μαμά» και «μπαμπά» και να περπατάει πολύ νωρίς. Είναι το πρώτο παιδί με Σύνδρομο Down, καταγεγραμμένο, στο «Νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία», που περπάτησε 14 μηνών(!).
Βέβαια, το σπίτι μας το είχαμε κάνει γυμναστήριο. Kαι ο σύζυγος και εγώ, μετά την εργασία μας, πηγαίναμε στο σπίτι και δουλεύαμε μαζί του καθημερινά επί ώρες. Όταν το παιδί ήταν 8 μηνών, ξεκινήσαμε και Λογοθεραπεία και μετά Εργοθεραπεία. Χρειάζεται, όμως παράλληλα και καθημερινή δουλειά στο σπίτι.
Ευτυχώς μέχρι σήμερα έχουν εξελιχθεί όλα καλά και ο Ραφαήλ δεν έχει κανένα πρόβλημα υγείας, γιατί το 55% αυτών των παιδιών συνήθως έχουν καρδιοπάθειες και άλλες παθήσεις.
Ποιες στιγμές θα ξεχωρίζατε από τότε που γεννήθηκε μέχρι και σήμερα;
Σίγουρα όταν σηκώθηκε και περπάτησε, όταν με είπε «μαμά», όταν άρχισε να λέει τις πρώτες του κουβέντες, όταν άρχισε να κάνει τα πρώτα του βήματα, όταν έτρεξε. Δεν έχω να θυμηθώ κάτι άσχημο από τον Ραφαήλ. Το καθετί που κάνει για εμάς είναι χαρά! Τον βλέπω να κάνει ό,τι κάθε παιδί και για εμένα αυτό είναι ένα θαύμα!
Όπως δείχνει και μετά από τη δουλειά που έχουμε κάνει μαζί του, μελλοντικά θα είναι ανεξάρτητος. Ντύνεται και κάνει μπάνιο μόνος του, πλένει τα δόντια μόνος του. Με βοηθάει κιόλας και σε κάποιες δουλειές του σπιτιού, βάζει πλυντήριο, απλώνει τα ρούχα. Από τότε που ήταν μικρός, ασχοληθήκαμε μαζί του σε όλα και τα κάναμε σαν ένα παιχνίδι.
@nikolaidiiokasti η καλύτερη σαλάτα φτιαγμένη με πολύ ΑΓΑΠΗ!!!Όχι που θα τον άφηνα να μη δουλέψει!!!#🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣 #καντε follow το Ραφαηλ να φάτε σαλατες#🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣🤣
Σημαντικό ρόλο παίζουν στη ζωή του και τα αδέρφια του. Πώς είναι οι σχέσεις του μαζί τους;
Όλα τα αδέρφια του τον αντιμετωπίζουν σαν ένα παιδί, όπως είναι εκείνα. Κάναμε και άλλο παιδί μετά τον Ραφαήλ, τη μικρή μας, τη Μάρω, η οποία είναι για εκείνον σαν φύλακας-άγγελος, όπως και η μεγαλύτερη αδερφή του, η Πένυ.
Με τον άλλο γιο μου, τον Παναγιώτη, ο Ραφαήλ πάντα έπαιζε μαζί και τα έβρισκαν, μπορώ να πω ότι είναι ο άλλος φύλακας-άγγελος του Ραφαήλ. Περνούν ώρες μαζί, συζητάνε, παίζουν, τσακώνονται κιόλας σαν αδέρφια (γέλια), όλα μια χαρά!
Με ποιον τρόπο άλλαξε εντελώς η ζωή σας αφότου μεταναστεύσατε και πώς βελτιώθηκε η καθημερινότητα για τον Ραφαήλ;
Όταν ήρθα εδώ, έπαψα να είμαι μια μαμά, που έχω παιδί ΑμεΑ. Υπάρχει πρόσβαση παντού και τα άτομα αυτά είναι παντού έξω. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά άτομα ΑμεΑ αλλά δεν βγαίνουν από το σπίτι τους. Σε ποιους δρόμους να κυκλοφορήσουν…; Δεν υπάρχουν οι υποδομές, πώς να κινηθεί ένας άνθρωπος σε αναπηρικό καροτσάκι, να πάει να ψωνίσει και να κάνει τις δουλειές του;
Επιπλέον, οι Ουαλοί είναι φοβεροί άνθρωποι, φιλόξενοι, ευγενέστατοι, σε σέβονται, δεν θα σε βρίσει κανείς, προτεραιότητα στους πεζούς, προτεραιότητα στον άνθρωπο. Πολλές φορές αναρωτιέμαι «Γιατί δεν συμβαίνει αυτό και στην Ελλάδα;».
@nikolaidiiokasti Το τσάκωσα το παγωτό…και η κοπέλα τσάκωσε ένα μακρινό φιλί!!!#fyp #ukgreek .εγώ μετράω κάθε καλοκαίρι ποσα παγωτά τρώω εσείς?🍦🍦🍦🍦
Είναι τόσα πολλά αυτά που βελτιώνουν την καθημερινότητα του Ραφαήλ. Καταρχάς στο σχολείο του είναι όλα τα παιδιά μαζί, δεν υπάρχουν ειδικά σχολεία. Υπάρχει ένα σχολείο, ανάλογα με την περιοχή και όλα τα παιδιά βγαίνουν μαζί στο διάλειμμα. Ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε παιδιού, γίνονται και κάποιες επιπλέον προσαρμογές, για παράδειγμα ο Ραφαήλ, στο παρελθόν, πήγαινε κάποιες ώρες και σε μια άλλη τάξη, η οποία είχε 2-3 δασκάλους που ασχολούνταν μαζί του.
Τώρα που πηγαίνει στο Λύκειο, ο Δήμος έχει βάλει αυτοκίνητο με οδηγό και συνοδό, που έρχονται και τον παίρνουν το πρωί από το σπίτι και τον πηγαίνουν στο σχολείο. Όταν σχολάει, τον ξαναφέρνουν στην πόρτα του σπιτιού μας. Έχει το σχολείο του, τις δραστηριότητές του, δεν του λείπει τίποτα. Είναι ένα παιδί με τόσο πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, έχει μέσα του τόση αγάπη, τόση δοτικότητα, είναι ένα παιδί χαρούμενο, όλη τη μέρα γελάμε!
Τι πρέπει να αλλάξει στην Ελλάδα για να είναι καλύτερη η ζωή για παιδιά όπως είναι ο Ραφαήλ;
Πρέπει επιτέλους να βγει κάποιος άνθρωπος, άνθρωπος, με όλη τη σημασία της λέξης και να δει πραγματικά τον κόσμο και τα προβλήματα της χώρας. Σε ό,τι αφορά στους ανθρώπους και τα παιδιά με ιδιαιτερότητες δεν έχει γίνει τίποτα, στην Ελλάδα. Να μιλήσω για περίθαλψη, για πρόνοια; Δεν υπάρχει τίποτα. Κάθεσαι σε ένα αναπηρικό καροτσάκι και τελειώνει η ζωή σου. Απαράδεκτο…
Εδώ, ο Ραφαήλ θα πάει και πανεπιστήμιο, σίγουρα θα δουλέψει κάπου, ήδη μας έχουν πει οι ειδικοί που τον έχουν αναλάβει στο σχολείο, ότι έχει κλίση στην Υποκριτική ή ίσως και για βοηθός κτηνιάτρου, επειδή αγαπάει πολύ τα ζώα. Όλα αυτά τα παιδιά δουλεύουν εδώ.
Υπάρχει κάτι που σας ανησυχεί για το μέλλον του Ραφαήλ;
Το μόνο που με ανησυχεί για τον Ραφαήλ, όπως και για τα άλλα παιδιά μου, είναι να μην αντιμετωπίσουν κανένα θέμα υγείας. Πραγματικά δεν με ανησυχεί κάτι άλλο, ειδικά για τον Ραφαήλ, γιατί πλέον έχει δείξει ότι τα βήματά του είναι σταθερά. Ίσως, γιατί νιώθουμε και αυτήν την ασφάλεια εδώ, αυτής της χώρας, με όλα αυτά που μας προσφέρει.
Τι θα λέγατε και σε άλλους γονείς που αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση με εσάς;
Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο για τους γονείς που έρχεται στη ζωή τους ένα παιδί διαφορετικό. Θέλω να τους πω ότι χρειάζεται να περάσεις κάποια στάδια μέχρι να φτάσεις στην αποδοχή. Σίγουρα όλοι περιμένουμε, όταν γεννηθεί το παιδάκι μας, πρώτα απ’όλα να είναι υγιέστατο. Αλλά κι αν δεν είναι, μπορούμε να το κάνουμε εμείς.
@nikolaidiiokasti Το ανεβάζω γιατί ο Ραφαήλ το ζήτησε!!! (κλείστε αυτιά για τη μαμα)😏😏#ukgreek
Πρέπει να έχουν υπομονή, επιμονή και να δουλέψουν πολύ, γιατί είναι το παιδί τους. Δεν θα πρέπει να στενοχωριούνται, γιατί τα πέρασα κι εγώ, στενοχωρήθηκα, πληγώθηκα και συνειδητοποίησα ότι έκανα μόνο κακό στον εαυτό μου.
Να μην στενοχωριούνται, γιατί μπορούν με την κατάσταση που έχουν, να προσαρμόσουν τη ζωή τους και η ζωή τους να είναι ευτυχισμένη. Αυτό ακριβώς έκανα κι εγώ. Η ζωή μου έδωσε «λεμόνια», όμως εγώ τα έστυψα, έβαλα ζάχαρη και τώρα τα απολαμβάνω!
Η ζωή δεν είναι μόνο δυστυχία, όπως δεν είναι και μόνο ευτυχία.
Αυτή είναι η ζωή…
*Πηγή φωτογραφιών και βίντεο: Προσωπικό αρχείο Ιοκάστης Νικολαΐδη
Βίκυ Καλοφωτιά
Η Βίκυ Καλοφωτιά είναι δημοσιογράφος και απόφοιτη του Προγράμματος Σπουδών Δημοσιογραφίας της Γερμανικής Ακαδημίας Δημοσιογραφίας (Deutsche Journalisten Akademie, DJA) αναγνωρισμένη από την Κρατική Υπηρεσία Εξ’αποστάσεως Εκπαίδευσης (Zentralstelle für Fernunterricht, ZFU). Παράλληλα, είναι Πτυχιούχος Δημοσιογραφίας του Κέντρου Ελευθέρων Σπουδών του Ant1, καθώς και του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Επίσης, είναι Κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης στην «Εφαρμοσμένη Παιδαγωγική: Διδακτική-Προγράμματα Σπουδών» του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Έχει εργαστεί σε ποικίλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας αλλά και τοπικής αυτοδιοίκησης υπογράφοντας συνεντεύξεις και άρθρα με έμφαση σε θέματα κοινωνίας στο ελεύθερο και διεθνές ρεπορτάζ. Συγχρόνως υπήρξε και ραδιοφωνική παραγωγός παρουσιάζοντας δικές της εκπομπές με προσκεκλημένους εκπροσώπους του κοινωνικού, ιατρικού, πολιτιστικού και επιχειρηματικού κλάδου από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Σκοπός της είναι να ταξιδεύουν παντού μέσα από την πένα της και να καταγράφει με την κάμερα, ανθρώπινες ιστορίες, που εμπνέουν και κινητοποιούν. Ταυτόχρονα αναζητά πρωτότυπα θέματα από όλο τον κόσμο επιχειρώντας να δίνει βήμα σε αφανείς -και όχι μόνο- ήρωες της καθημερινότητας.