Πλέον έχει και εκείνος έναν μπαμπά να του κρατάει αποφασιστικά το χέρι, να εξερευνούν μαζί το κάθε λεπτό της ζωής και να είναι δίπλα του σε κάθε του βήμα. Ναι, έχει πλέον και εκείνος τον δικό του μπαμπά και στα μάτια του τρίχρονου αυτού ξεχωριστού αγοριού είναι ο καλύτερος του κόσμου.
Η ζωή του όμως δεν ήταν πάντοτε έτσι μέχρι αυτός ο μπαμπάς να του ανοίξει την αγκαλιά και το σπιτικό του και να τον έχει σαν δικό του παιδί. Μέχρι ο Χάρης Τορτορέλης να μην παραιτηθεί από το στόχο του και να κατορθώσει να ξεπεράσει τα μύρια εμπόδια που ξεφύτρωναν μπροστά του το ένα μετά το άλλο έως ότου αυτός εκπληρωθεί. Ο στόχος τού να γίνει ανάδοχος γονέας και να βάλει τα δυνατά του για να αλλάξει τη ζωή ενός παιδιού προσφέροντάς του απλόχερα αγάπη, ασφάλεια και στοργή.
@haris_torto Το 2023 με έκανε ανάδοχο μπαμπά ενός υπέροχου μπόμπιρα. Υπάρχουν πολλά παιδιά στη χώρα μας που μεγαλώνουν παραμελημένα σε βρώμικα ιδρύματα κ με προσωπικό ευθυνόφοβους, αδιάφορους κ άπειρους ανθρώπους. Η διαδικασία της αναδοχής είναι ντροπή για τη χώρα μας. Είναι απαράδεκτη κ συνήθως αποθαρρύνει τους υποψηφίους, ανάδοχους γονείς να φτάσουν μέχρι το τέλος. Αλλά αξίζει η πραγματική ταλαιπωρία για το αποτέλεσμα Εμένα γέμισε η ζωή μου εικόνες. Το να μεγαλώνεις μόνος ένα παιδί είναι δύσκολο κ κουραστικό. Χάνεις την προσωπική σου ζωή. Γι’αυτό, πρέπει να είσαι σίγουρος ότι θέλεις να το κάνεις αλλά κ χορτασμένος από τη ζωή. Δεν είναι, όμως, ακατόρθωτο. Μακάρι όλα τα παιδιά να έχουν μια ζεστή αγκαλιά κ ένα σπιτικό. foster fosterparent fosterfather foryou αναδοχή αναδοχος myson 2023 together loveyou
«Η διαδικασία αναδοχής μου πήρε 26 μήνες για να ολοκληρωθεί! Κατακρίνω όλη αυτή την απάνθρωπη διαδικασία αλλά δεν μετανιώνω ποτέ. Βλέποντας τον μικρό μου, άξιζε με το παραπάνω και θα το ξαναέκανα» τονίζει μία προς μία τις λέξεις κάνοντας λόγο για ένα προβληματικό σύστημα της διαδικασίας αναδοχής στην Ελλάδα, που εξασθενεί ψυχολογικά τους υποψήφιους γονείς και καλλιεργεί την ιδρυματοποίηση των παιδιών με ολέθριες συνέπειες στο σώμα και στην ψυχή τους…
Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά
Εδώ και ένα χρόνο είστε ανάδοχος γονέας ενός παιδιού τριών ετών. Πώς το πήρατε απόφαση; Ήταν κάτι που το επιθυμούσατε ανέκαθεν;
Κατ΄ αρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον που δείχνετε για την προσωπική μου ιστορία, που δεν είναι τίποτα άλλο από μία ιστορία ενός καθημερινού ανθρώπου.
Τώρα σχετικά με την αναδοχή, θα σας πω μία μικρή διηγηματική ιστορία. Είμαι της εποχής που βλέπαμε τα ιαπωνικά, κινούμενα σχέδια της Κάντυ Κάντυ. Μιλάμε για τη δεκαετία του ’80, στη Ζάκυνθο και τα μεσημέρια μας ήταν ένα μικρό πανηγύρι για να ξεκινήσει το πρόγραμμα της μοναδικής κρατικής τηλεόρασης με τα παιδικά. Μαζευόμασταν στο σπίτι των παππούδων μου πέντε έξι ξαδέλφια, καθώς μόνο οι παππούδες μας είχαν έγχρωμη τηλεόραση!
Τέλος πάντων, το παιδικό είχε θέμα την Κάντυ όπου την βρήκαν σε ένα καλαθάκι, μαζί με ένα άλλο κοριτσάκι, στην είσοδο ενός ορφανοτροφείου. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου, για να με πειράξει, με αφορμή την ιστορία της Κάντυ, έβαλε σκοπό να με πείσει ότι ήμουν υιοθετημένος! Μου επαναλάμβανε κάθε μέρα ότι με βρήκαν σε ένα καλαθάκι, ένα πρωινό στην πόρτα του σπιτιού! Με αποτέλεσμα να το πιστέψω.
Η μητέρα μας, όταν την ρωτούσα, το έπαιρνε για αστείο. Μια μου έλεγε «κοιτάξου στον καθρέφτη να δεις ποιού είσαι», εννοώντας ότι της μοιάζω εμφανισιακά, κάτι που δεν αντιλαμβανόμουν. Άλλη φορά μου έλεγε «γιατί, αν σε είχαμε βρει στο καλαθάκι, το ίδιο γονείς σου δεν θα ήμασταν, δεν σε αγαπάμε;». Όλο αυτό κράτησε πολλά χρόνια και δούλεψε μέσα μου με αποτέλεσμα πάντα να λέω, και να το εννοώ, ότι εγώ θέλω μία μεγάλη οικογένεια με πολλά παιδιά, και βιολογικά και υιοθετημένα. Δεν είναι τυχαίο που σπούδασα Παιδαγωγός-Νηπιαγωγός.
Τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενα, ωστόσο. Μεταξύ των τριάντα και σαράντα χρόνων μου, την ηλικία δηλαδή που πίστευα ότι θα κατάφερνα να φτιάξω την δική μου οικογένεια, ξέσπασε η οικονομική κρίση και απολύθηκα από την τότε εργασία μου, στον Πολιτισμό.
Με ένα στεγαστικό δάνειο που πάλεψα για να μπω στο νόμο Κατσέλη, προσπάθησα να σώσω ό,τι μπορούσα, κάνοντας ό,τι δουλειά έβρισκα, από ιδιωτικά νηπιαγωγεία σε τηλεφωνικά κέντρα, αρθρογράφος σε ιστοσελίδες μέχρι σύμβουλος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στην αντίστοιχη τότε Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Δικαιοσύνης, όλα ορισμένου χρόνου και ανασφάλειας.
Οικονομικά δεν κατάφερα να συνέλθω ποτέ και να επανέλθω στην πρότερη κατάσταση αλλά τέλος πάντων σταθεροποιήθηκα με τη σημερινή μου εργασία σε έναν φορέα για την ψυχική υγεία και την ειδική αγωγή. Μέχρι που μία μέρα ξύπνησα κλεισμένος στο σπίτι λόγω καραντίνας, πάλι σε κίνδυνο, και έχοντας ξεχάσει τα όνειρα για τη ζωή μου. Την ημέρα που πήγα και έκανα το πρώτο εμβόλιο για τον κόβιντ, σταμάτησα στην Ευελπίδων και αιτήθηκα τα απαραίτητα δικαστικά έγγραφα για την υιοθεσία. Πλέον δεν ήθελα να περιμένω κανέναν και καμία ιδανική συνθήκη για να το κάνω αυτό.
Όταν μπήκα στην ιστοσελίδα του Υπουργείου για να κάνω την αίτηση για την υιοθεσία, είδα και την αναδοχή. Ένιωσα τρομερά εγωιστής να έχω πλέον το σπίτι και την δυνατότητα να μεγαλώσω ένα παιδί και να θέλω αποκλειστικά να μου ανήκει. Όλα τα παιδιά ανήκουν στον εαυτό τους, είτε είναι βιολογικά παιδιά μας, είτε όχι. Έτσι έκανα ταυτόχρονα αίτηση και για αναδοχή και για υιοθεσία. Η αναδοχή προχώρησε κάποτε, για την υιοθεσία είμαι στη λίστα αναμονής σχεδόν τρία χρόνια.
@haris_torto Παρακαλώ κοινοποιήστε μας στον ΕΟΤ να μας να μας χρησιμοποιήσει στην διαφημιστική καμπάνια του για μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους! ????️ #summer2024 #together #loveyou #trending #foryou #tiktok #superdad #fosterdad #fosterfamily #fosterfather #foster #Athens #monuments
Πώς επιλέξατε να ανοίξετε την αγκαλιά σας σε ένα παιδί από άλλη χώρα;
Όταν ξεκίνησε η κοινωνική έρευνα από την Κοινωνική Υπηρεσία της Περιφέρειάς μου, για να κριθώ κατάλληλος ή όχι για γονέας ή ανάδοχος γονέας, σε κάθε στάδιο βρισκόμουν αντιμέτωπος με τον εαυτό μου, πέρα από κάθε άλλη δυσκολία της απαράδεκτης αυτής διαδικασίας, όπως λειτουργεί έως σήμερα.
Η Κοινωνική Λειτουργός μου έβαζε περιορισμούς, καθώς έδειχνε κάποια προκατάληψη απέναντί μου, επειδή ήμουν ανύπαντρος άντρας. Ζητούσε στην αίτησή μου να μην βάλω μικρότερο παιδί από 2 ετών, να βάλω μόνο αγόρι, κτλ. Ένιωθα ότι πλέον έκανα μία διαδικασία επιλογής παιδιού πώς θα βόλευε εμένα ή και τους άλλους και τις προκαταλήψεις που είχαν στο κεφάλι τους, και σε αυτό δεν είχε θέση το ίδιο το παιδί. Σκεφτόμουν «τι είναι τώρα αυτό, σούπερ μάρκετ παιδιών, να επιλέξω πώς το θέλω, ξανθό με γαλάζια μάτια»;
Έτσι, όταν η Κοινωνική Λειτουργός μου ζήτησε να συμπληρώσω μία λίστα προτιμήσεων, άφησα όλα τα πεδία ανοιχτά. Ο μόνος περιορισμός που έβαλα, ήταν να είναι ένα παιδάκι και όχι παραπάνω αδελφάκια, καθώς περιμένω και την υιοθεσία και ελπίζω να προχωρήσει και αυτό, και να μην έχει κάποια αναπηρία καθώς, λόγω της εργασίας μου, γνωρίζω τις δυσκολίες και τις απαιτήσεις να μεγαλώνεις ένα παιδί με αναπηρία και να είσαι και μόνος σου.
Την καταγωγή του παιδιού ούτε καν την σκέφτηκα, δεν με ένοιαζε, δεν έχει καμία σημασία.
Πώς αντέδρασε η οικογένεια και οι φίλοι σας σε αυτήν σας την απόφαση;
Η οικογένειά και οι φίλοι μου, σε όλη αυτή την πορεία, ήταν πολύ υποστηρικτικοί. Η μητέρα μου, κατά την κοινωνική έρευνα, μίλησε και με την Κοινωνική Λειτουργό. Ενθουσιάστηκαν όλοι όταν ήρθε κοντά μας ο μικρός! Η αλήθεια είναι ότι τώρα είμαστε στη φάση που συνειδητοποιείς ότι, αφού έγινες γονέας, κάποιοι φίλοι εξαφανίζονται. Είναι αυτό που καταλήγεις αναγκαστικά, και όχι μόνο για το παιδί, να κάνεις παρέα με φίλους που έχουν παιδιά!
@haris_torto Καλοκαίρι, καύσωνας, παιδικοί σταθμοί κλειστοί, τηλε-εργασία και χαρά ???? οι συμπάσχωντες ας στείλουν οδηγίες επιβίωσης και αναλγητικές συνταγές! #heat #καύσωνας #Athens #foster #fosterfather #fosterfamily #fosterdad #superdad #singledad #tiktok #foryou #trending #loveyou #together #summer2024
Έχετε αναφέρει ότι το παιδί ήρθε κοντά σας μέσω του Εθνικού Συστήματος Αναδοχής από δομή ασυνόδευτων ανηλίκων στην Ελλάδα. Ποιες δυσκολίες συναντήσατε και πόσος χρόνος χρειάστηκε μέχρι να το καταφέρετε;
Ναι, το παιδί γεννήθηκε στην Ελλάδα, σε δομή προσφύγων και είναι υπό το καθεστώς πρόσφυγα.
Οι δυσκολίες ήταν πολλές, εξουθενωτικές πολλές φορές και γι’ αυτό καταλαβαίνω όσους ξεκινούν τη διαδικασία αίτησης της αναδοχής και τα παρατάνε στη μέση της διαδρομής, που είναι και οι περισσότεροι. Και τώρα που μου δίνεται η δυνατότητα, επιτρέψτε μου να σας τα πω αναλυτικά ώστε να οπλιστούν ψυχολογικά όσοι σκέφτονται να γίνουν ανάδοχοι γονείς.
Κατ΄αρχήν, υπάρχει μία ατελείωτη γραφειοκρατία για τη συγκέντρωση των απαραίτητων εγγράφων για την αίτηση. Και εκεί που θα περίμενα τα δικαστικά έγραφα να ήταν τα πιο δύσκολα, αυτά εξασφαλίστηκαν σε μερικές εβδομάδες αλλά ήρθαν τα ιατρικά, τα οποία πρέπει να βγουν από δημόσιο νοσοκομείο. Για να βρεις ραντεβού πρέπει να έχεις Υπουργό μπάρμπα, όπως γνωρίζουν όλοι. Ραντεβού με ψυχίατρο σε 4 μήνες! Άντε και πληρώνεις αλλά όχι ότι θα επισπεύσεις την διαδικασία.
Παίρνεις ένα χαρτί τελικά από τον γιατρό και πας να πάρεις αριθμό πρωτοκόλλου και δεν στο δίνουν γιατί θέλουν και υπογραφή του διευθυντή της κλινικής, κάτι που δεν στο είπαν εξαρχής και ο διευθυντής συνήθως λείπει, και όλα αυτά είναι σε εργάσιμες ώρες που λείπεις από την εργασία σου. Μετά σου λένε αυτόν τον γιατρό δεν τον αναγνωρίζω, τους λες, μα είναι εδώ μέσα στο ίδιο σας το νοσοκομείο, στα λοιμώδη, όχι, δεν είναι δικός μας γιατρός! Μιλάμε για ένα μπάχαλο απίστευτο. Στο «Αττικό Νοσοκομείο» ήταν η πρώτη φορά που μάλωσα σε όλη αυτή την πορεία. Ακολούθησαν πολλές.
Μετά, αφού δεχτούν την αίτησή σου, ξεκινάει η κοινωνική έρευνα από την Κοινωνική Λειτουργό της Περιφέρειάς σου, με πολλά ραντεβού, πάντα σε εργάσιμες μέρες και ώρες που πρέπει να λείψεις από την εργασία σου. Μία μέρα χτύπησε το τηλέφωνό μου για το πρώτο ραντεβού και μάλιστα ήθελε -η Κοινωνική Λειτουργός- να έρθει να δει το σπίτι μου.
Γι’ αυτό το ραντεβού διέκοψα τις Αυγουστιάτικες διακοπές μου στον τόπο καταγωγής μου, τη Ζάκυνθο, και αφού γύρισα άρον άρον στην Αθήνα, με ενημέρωσε τελευταία στιγμή ότι ακυρώνεται το ραντεβού. Μου δίνει άλλη ημερομηνία αλλά ξεχνάει να μου πει ότι τελικά δεν μπορεί να έρθει στο σπίτι μου και περιμένω άδικα, ενώ μου κάνει και παρατήρηση, γιατί δεν πήγα εγώ στο γραφείο της! Μετά, καταλαβαίνετε από δημόσιο, μία αρρώστησε το παιδί της Κοινωνικής Λειτουργού, μία χτύπησε το πόδι της, μία κόλλησε κόβιντ, οι μήνες περνάνε νεράκι και εσύ σκέφτεσαι ότι κάπου, ένα παιδάκι απλά περιμένει να το βοηθήσεις και δεν σε αφήνουν! Έτσι το βίωνα εγώ τότε.
Τους ψυχολόγους της Περιφέρειας τους είδα σε μια πρώην τουαλέτα της υπηρεσίας τους, που είχε γίνει δωματιάκι φωτοτυπικού και μιλούσα για τα εσώψυχά μου ενώ παρέλασε όλη η υπηρεσία για να βγάλει φωτοτυπίες. Η έκθεση που νιώθεις να μιλάς για την προσωπική σου ζωή και τα πιο εσώψυχά σου σε δημόσια θέα μπορεί να καταλήξει και τραυματική.
@haris_torto Τι πιο όμορφο για να ξεκινήσεις την εβδομάδα σου? ???????????? *Στην παιδική γιορτή του Δήμου Αθηναίων στον Εθνικό κήπο ???????????? #Athens #athensgreece #foryou #together #foster #ανάδοχοςγονέας #fosterfamily #tiktok #fosterfather #childhood #childmoments #happy
Αφού προχωρήσεις, έρχεται η ώρα μιας εβδομαδιαίας εκπαίδευσης από ειδικούς. Ήταν ένα έτσι, θα έλεγα, επιφανειακό πασάλειμμα Παιδαγωγικών Θεωριών. Πάντα σε εργάσιμες ημέρες και ώρες, αφού πρέπει να βρεις θέση για την εκπαίδευση σε μερικούς μήνες, ακόμα και σε Κοινωνικές Υπηρεσίες άλλων Περιφερειών, κάτι που καλείσαι να το κάνεις μόνος σου.
Η εκπαίδευση αυτή είναι η ίδια και για την αναδοχή και για την υιοθεσία ωστόσο, εγώ που αιτήθηκα και τα δύο, έπρεπε να την κάνω και τις δύο φορές. Και άντε πήρα μία εβδομάδα άδεια και την έκανα την πρώτη φορά, την δεύτερη δεν ήταν δυνατόν, είχα εξαντλήσει την άδειά μου, οπότε την παρακολούθησα οδηγώντας, στα σκαλάκια του χώρου εργασίας μου, όπου μπορούσα.
Μετά μπαίνεις στη λίστα και περιμένεις. Έρχεται κάποτε η πρώτη πρόταση σύνδεσης και εκεί τα βλέπεις όλα! Εγώ ήμουν στη δουλειά μου και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω από συγκίνηση. Κανονίζεται το πρώτο ραντεβού με την Κοινωνική Λειτουργό της δομής φιλοξενίας του παιδιού και ακολουθεί η μία απογοήτευση μετά την άλλη, καθώς τον τελικό λόγο τον έχει η δομή φιλοξενίας.
Δηλαδή αν η δομή δεν σε θέλει, για όποιο λόγο, ακόμα και αν έχεις κριθεί κατάλληλος, δεν προχωράει η αναδοχή. Και οι δομές δεν θέλουν να δώσουν τα παιδιά σε οικογένειες, αυτό το λέω με πλήρη επίγνωση. Εγκλωβίζουν τα παιδιά στα ιδρύματα για να έχουν λόγο ύπαρξης. Οπότε κάνουν τα πάντα για να απορρίψεις εσύ το παιδί, να μην χρεωθούν απέναντι στο Υπουργείο την απόρριψη.
Στην πρώτη πρόταση σύνδεσης, με δομή φιλοξενίας, με τίτλο που φροντίζει να δίνει το μήνυμα των χαρούμενων παιδιών, το πρώτο που μου είπε η Κοινωνική Λειτουργός, ήταν ότι ο πατέρας του παιδιού ήταν στην φυλακή και μου στέλνει το μήνυμα ότι θα με βρει και θα βρω τον μπελά μου! Μου δίνει, έτσι κιόλας εντελώς χαλαρά και όνομα του πατέρα για να μπορώ να γκουγκλάρω και να βρω τα κακουργήματα που έχει διαπράξει. Της λέω, γιατί τα λέτε αυτά σε εμένα, που είμαι ο υποψήφιος ανάδοχος, που από τον νόμο δεν πρέπει να λαμβάνω τέτοιες πληροφορίες, και δεν τα λέτε στον εισαγγελέα που έχει δώσει μέρος της γονικής μέριμνας σε αυτόν τον πατέρα; Γιατί μου μεταφέρετε απειλές;
Ήμουν αρκετά ενημερωμένος για την νομοθεσία προφανώς και με απέρριψαν με συνοπτικές διαδικασίες. Μετά ακολούθησαν πολλές προτάσεις σύνδεσης με αδελφάκια, λάθος του συστήματος μου έλεγαν. Κάθε λάθος και απόρριψη ήταν κάθε φορά σχεδόν ενάμιση μήνας χαμένος.
Μετά ήρθε πρόταση από ίδρυμα θρησκευτικό. Κάνουμε το πρώτο ραντεβού με την Κοινωνική Λειτουργό του Ιδρύματος, τα λέμε μια χαρά, συμφωνούμε και λέμε, προχωράμε. Αναμένω τηλεφώνημα για δεύτερο ραντεβού για να γνωρίσω πρώτη φορά το παιδί! Αναμένοντας, με καλεί η δική μου Κοινωνική Λειτουργός από την Περιφέρεια και με ενημερώνει ότι το ίδρυμα πάτησε το κουμπί της απόρριψης!
Ρωτάω γιατί, αφού άλλα είχαμε πει από κοντά. Μου λέει, δεν γνωρίζω, πάρτε την τηλέφωνο να την ρωτήσετε. Την καλώ και δεν θέλει να μου μιλήσει και να μου εξηγήσει σε καμία περίπτωση! Της απαντάω εκνευρισμένος ότι αυτό είναι για να βγει στα κανάλια! Ε, μία εβδομάδα μετά, το ίδρυμα βγαίνει στα κανάλια με ένα σωρό σκάνδαλα κακοποίησης παιδιών και τον σύζυγο της συγκεκριμένης Κοινωνικής Λειτουργού μέσα στους κατηγορουμένους! Δηλαδή δεν δίνουν τα παιδιά, για να τα ξυλοφορτώνουν και να τα βιάζουν! Από όπου και να το σκεφτείς, μπορεί να σε πιάσει τρέλα!
Επόμενη πρόταση σύνδεσης ήταν από ίδρυμα που με τον τίτλο του φροντίζει να μεταδίδει την γλυκύτητα της μητρικής αγάπης! Στο ραντεβού που έγινε με Διευθύντρια, Ψυχολόγο, Ψυχίατρο και Κοινωνικό Λειτουργό της Δομής, εκεί δηλαδή με υποδέχτηκε κλιμάκιο ολόκληρο, αυτό που με ρώτησε η Διευθύντρια ήταν «καλά, εσύ άντρας, θα δουλεύεις και μετά θα σχολάς και θα αλλάζεις πάνες και θα τρέχεις στις παιδικές χαρές;».
Αφού της απάντησα, ρωτώντας την αν έχει παιδιά (είχε), της είπα «θα το κάνω όπως το κάνατε και εσείς». Μετά από αυτό μου ανακοίνωσαν ότι η βιολογική μητέρα του παιδιού είναι σχιζοφρενής, ότι η σχιζοφρένεια είναι κληρονομική και ότι θα με απορρίψουν καθώς, αν το παιδί στο μέλλον βγάλει σχιζοφρένεια, θα δυσκολευτώ ως μονογονέας. Μου ήταν πλέον φανερό ότι είχα να κάνω και με προκατειλημμένους και σεξιστές και με ιδρύματα που δεν θέλουν να φύγουν τα παιδιά και να πάνε σε οικογένειες.
Μετά από όλα αυτά, ήρθε η πρόταση σύνδεσής μου με τον μικρό μου από δομή ασυνόδευτων ανηλίκων προσφύγων. Ένιωσα ότι ήταν ένα μικρό θαύμα το πρώτο ραντεβού. Είδα αμέσως τον μικρό, έλιωσα από συναίσθημα και συμφωνήσαμε να προχωρήσουμε αμέσως. Αμ δε!
@haris_torto Ο παίχτης μου ⚽ #loveyou #together #foryou #fosterfather #fosterfamily #foster #football #footballtiktok #footballtogether #sunday #sundayfunday #sundayleague #sundayvibes #parque #ΑκαδημιαΠλατωνα
♬ football commentator goal funny Parody – football soccer chants ringtones
Η δομή δεν είχε εμπειρία από αναδοχές. Ενώ ο νόμος περιγράφει ότι η σύνδεση του ανάδοχου γονέα με το παιδί γίνεται μέσα σε 20 ημέρες και συγκεκριμένο αριθμό ραντεβού και ένα ή δυο Σαββατοκύριακα, για να έρθει δοκιμαστικά στο σπίτι μου, έδειξαν μία μεγάλη ευθυνοφοβία. Για κάθε βήμα, να τον πάρω μόνος στην παιδική χαρά, να μιλήσω με την δασκάλα του στον παιδικό σταθμό, να τον πάρω στο σπίτι το Σαββατοκύριακο, ήθελαν να παίρνουν άδεια από τον εισαγγελέα, τον οποίο βέβαια δεν έβρισκαν διαθέσιμο κάθε τρεις και λίγο.
Στο τέλος ο ίδιος ο εισαγγελέας τους είπε «μην έρχεστε συνέχεια σε εμένα γι’αυτή την αναδοχή, έχω δώσει την έγκρισή μου, υπογράψτε το ιδιωτικό συμφωνητικό με τον άνθρωπο και δώστε του το παιδί!». Μα όταν το είπε αυτό, η διευθύντρια της δομής έλειπε μισό μήνα διακοπές και έπρεπε να την περιμένουμε! Μετά, καθώς τη γονική μέριμνα του παιδιού την είχε και μέλος της βιολογικής του οικογένειας, ανήλικο, δεν γνώριζαν ποιος θα υπογράψει εκ μέρους του παιδιού! Μία διαδικασία που ορίζεται σε 20 ημέρες από τον νόμο, μας πήρε τρεις μήνες! Και όλο αυτό το διάστημα να βλέπω το παιδί, μετά τη δουλειά μου, σχεδόν κάθε ημέρα, και αυτό να κλαίει γοερά κάθε φορά που έφευγα και το άφηνα…
Η διαδικασία αναδοχής μου πήρε 26 μήνες για να ολοκληρωθεί!
Αυτή ήταν η περιπέτειά μας. Κατακρίνω όλη αυτή την απάνθρωπη διαδικασία για όλους όσους παίρνουν μέρος αλλά κυρίως για τα ίδια τα παιδιά. Αλλά δεν μετανιώνω ποτέ, βλέποντας τον μικρό μου, άξιζε με το παραπάνω και θα το ξαναέκανα.
Υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις, προκειμένου να μπορέσει να γίνει κάποιος ανάδοχος γονέας;
Οι προϋποθέσεις είναι να μην έχεις καταδικαστεί για παιδεραστία και άλλα αδικήματα, να μην έχεις λοιμώδη, μεταδοτικά νοσήματα, να είσαι ψυχικά υγιής, να έχεις ένα σπίτι με χώρο για το παιδί, όχι απαραίτητα ιδιόκτητο, μπορεί να είσαι σε ενοίκιο, να έχεις ένα σταθερό εισόδημα, έναν μισθό, που να μπορείς με αυτό να μεγαλώσεις ένα παιδί και να σε κρίνουν κατάλληλο τελικά οι Κοινωνικές Υπηρεσίες και τέλος να θέλει το ίδρυμα να δώσει το παιδί, ίσως τελικά και το πιο δύσκολο σημείο.
Η αναδοχή και η υιοθεσία δεν είναι μόνο για τους πλούσιους. Εγώ έχω έναν βασικό μισθό και ένα σπίτι σε δάνειο. Η προβληματική λειτουργία των υπηρεσιών βέβαια το περιορίζει, όταν σε εργαζόμενους δεν δίνει εναλλακτικές σε μη εργάσιμες ώρες για όλα αυτά τα διαδικαστικά.
@haris_torto Επιχείρηση “Μοναστήρι II”. Αυτή τη φορά ήταν αναγκαία λίγη στήριξη στην ανάβαση! ???????? *τα γυρίσματα έγιναν στην Μονή Αγίου Νικολάου Σιντζας. #χωριο #Πασχα #village #villagelife #villager #easter #greekeaster #arkadia #leonidio #fosterfamily #foster #fosterfather #tiktok #excursion #αρκαδία
Ποια είναι η διαφορά μεταξύ αναδοχής και υιοθεσίας;
Η υιοθεσία είναι μία νομική σχέση που εξισώνει το υιοθετημένο παιδί με το βιολογικό. Το παιδί παίρνει το επίθετό σου, έχει κληρονομικά δικαιώματα.
Στην αναδοχή μπορεί να μην έχει την γονική μέριμνα ο ανάδοχος γονέας αλλά το ίδρυμα, ο εισαγγελέας ή ακόμα και κάποιο μέλος του βιολογικού, οικογενειακού περιβάλλοντος του παιδιού. Το παιδί διατηρεί το ονοματεπώνυμό του από το βιολογικό, οικογενειακό του περιβάλλον. Ο ανάδοχος είναι υπεύθυνος για την ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού. Δηλαδή πρακτικά μεγαλώνεις το παιδί. Μπορείς να το εγγράψεις στον ΑΜΚΑ σου.
Ο ανάδοχος γονέας αναγνωρίζεται ως γονέας σε όλα, για παράδειγμα μισθολογικά, άδειες κτλ. Επίσης, το πιο πιθανό είναι ο ανάδοχος γονέας να πρέπει να φροντίσει το παιδί να συναντάει τακτικά κάποιο μέλος του βιολογικού του οικογενειακού περιβάλλοντος. Η αναδοχή μπορεί να γίνει σε κάποιες περιπτώσεις υιοθεσία, έχει γίνει αρκετές φορές, μπορεί και όχι. Μπορεί να επιστρέψει στο βιολογικό του, οικογενειακό περιβάλλον, αν το διεκδικήσει και αποδείξει δικαστικά ότι μπορεί να το αναλάβει.
Καταλαβαίνω ότι αυτό το σημείο, το ενδεχόμενο του αποχωρισμού, τρομάζει τους υποψήφιους ανάδοχους γονείς. Όμως εγώ το βιώνω και σαν εγωιστικό, δηλαδή θα φοβηθώ να βοηθήσω ένα παιδί ενώ μπορώ και θέλω, με το φόβο ότι μπορεί να φύγει; Δηλαδή θα βάλω τον φόβο μου πάνω από την ανάγκη του παιδιού; Όχι, όπως και να έρθει η ζωή, θα προσπαθήσω να το διαχειριστώ.
Τέλος, θέλω να διαβεβαιώσω ότι η αγάπη, η ζεστασιά, το δέσιμο δεν έχει καμία διαφορά στο βιολογικό, υιοθετημένο ή ανάδοχο παιδί σου.
Ο μικρός σας φωνάζει «μπαμπά». Με ποιον τρόπο κερδίσατε την εμπιστοσύνη του;
Αυτό ήταν στη δική μας περίπτωση το πιο εύκολο. Με το που είδα το παιδί, είπα «αυτό είναι το παιδί μου» και με το που με είδε, δέθηκε αμέσως μαζί μου. Τα παιδιά έχουν διαίσθηση, γνωρίζουν ποιοι θέλουν το καλό τους. Ειδικά όταν δεν υπάρχει το βιολογικό δέσιμο που μπορεί να οδηγήσει σε λανθάνουσα εμπιστοσύνη.
Και όπως ανέφερα, από την πρώτη φορά που κάθισα κάτω και έπαιξα μαζί του, δεν με άφηνε να φύγω, έκλαιγε σε κάθε μας αποχωρισμό στις συναντήσεις μας στη δομή. Ούτε καν όταν τον πήρα πρώτη φορά και ήρθαμε στο σπίτι μας. Ποτέ δεν ζήτησε να γυρίσει πίσω. Ήταν σαν να ανήκε εδώ έτσι και αλλιώς.
Από την πρώτη μέρα με φώναξε μπαμπά. Δεν γνωρίζω αν κάποιος στη δομή ή στον παιδικό σταθμό του είπε ότι είμαι ο μπαμπάς του αλλά έτσι ήρθε για εμένα, μόνο του.
Πλέον είμαστε στη φάση της πολυλογίας όπου κάθε δεύτερη λέξη του είναι μπαμπάς! Έχω χορτάσει για τρεις ζωές την προσφώνηση «μπαμπά»!
Ποιες είναι οι προκλήσεις και οι θυσίες του να μεγαλώνει κανείς μόνος του ένα παιδί;
Είναι όπως όλες οι μονογονεϊκές οικογένειες. Εγώ μάλιστα δεν έχω και τους γονείς μου κοντά μου, καθώς μένουν στη Ζάκυνθο, για να έχω μία βοήθεια. Είναι κουραστικό σίγουρα. Έχω βάλει λίγο στην άκρη την προσωπική μου ζωή. Δεν έχω δυνατότητα να πάω γυμναστήριο, να περπατήσω, να πάω μία βόλτα με το ποδήλατο, πράγματα που έκανα πριν. Αυτά μου λείπουν, δεν μου λείπει να βγω έξω για διασκέδαση. Ίσως γιατί έχω ζήσει τη ζωή μου, έχω χορτάσει, έχω ζήσει στο εξωτερικό, έχω ταξιδέψει πολύ.
@haris_torto Στο Μουσείο Ηρακλειδών είχαμε τον πιο καλό ξεναγό! Χρεώσαμε ωστόσο λίγο άζαξ για τα τζάμια το Μουσείο, αφού τα χεράκια, αναπόφευκτα και από ενθουσιασμό, άγγιξαν όλες τις βιτρίνες! ???????????????? #museum #museummoment #HeracleidonMuseum #museummoments #athensmuseums #Μουσείο #museumday #ΜουσείοΗρακλειδών #foryou #fosterfamily #foster #ανάδοχοςγονέας #tiktok #childhood #childmoments #happy #summer2024 #fosterfather
Αναγκαστικά θα περιμένω λίγο να μεγαλώσει ο μικρός, είναι πολύ μικρός ακόμα για να γυρίσω σε αυτά τα ενδιαφέροντά μου. Ό,τι μπορούμε πλέον, το κάνουμε μαζί. Τα Σαββατοκύριακα είναι αφιερωμένα σε βόλτες και για τον μικρό και για την δική μου ψυχική ισορροπία.
Οικονομικά πιεζόμαστε όπως κάθε Ελληνική οικογένεια. Εντάξει, τώρα που έχω πλαισιώσει τον μικρό, έτσι ώστε να προλάβουμε κάθε καθυστέρηση αναπτυξιακά, που είχε εξαιτίας της διαμονής του στο ίδρυμα, με λογοθεραπεία, εργοθεραπεία και συμβουλευτική με παιδοψυχολόγο, λέω ότι όχι, αυτή η χώρα δεν θέλει να γεννιούνται παιδιά, στους νέους ανθρώπους το κάνουν αδύνατον.
Τί να πρωτοπληρώσεις; Ο ΕΟΠΥΥ δεν καλύπτει από αυτά ούτε καν το μισό κόστος τους. Στον ζωολογικό κήπο αν θέλει να πάει μία τριμελής οικογένεια, θέλει 100 ευρώ τουλάχιστον!
Εγώ προσωπικά ωστόσο, δεν θα χρησιμοποιήσω τη λέξη θυσία, μου φαίνεται βαριά! Ήταν επιλογή μου η αναδοχή και το παιδί αυτό, δεν το μετανιώνω και δεν έχει γυρισμό. Αυτή είναι η οικογένειά μου τώρα, θα κάνουμε το καλύτερο και θα αντιμετωπίσουμε όλες αυτές τις δυσκολίες.
Η πρόκληση στην σύγχρονη Ελλάδα για κάθε οικογένεια είναι να είσαι ευτυχισμένος μέσα σε όλη αυτή τη μιζέρια που σου επιβάλλει ένα αδιοργάνωτο και δίχως πρόνοια κράτος.
Κατά πόσο είναι έτοιμη η Ελλάδα, το 2024, να αποδεχτεί ένα παιδί από μια ξένη χώρα, με διαφορετικό χρώμα δέρματος;
Η παιδικότητα είναι τόσο χαριτωμένη, μεταδίδει τόση χαρά και ευτυχία, που παρατηρώ ότι κάποιοι στο δρόμο, αρχικά μπορεί να μας κοιτάξουν λίγο περίεργα αλλά ο μικρός είναι τόσο γλυκός, που θα τους δεις στο τέλος να χαμογελάσουν και να μου ευχηθούν να μου ζήσει!
Κάποιος μου έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «εντάξει, σκότωσες κάθε ρατσισμό μέσα μου!». Και έτσι σκοτώνεται ο ρατσισμός τελικά, με την επαφή και την γνωριμία, την αλληλεπίδραση. Ακούς κάτι που σου φαντάζει απειλητικό και τελικά το βλέπεις από κοντά και καταλαβαίνεις ότι το λιοντάρι στο μυαλό σου, ήταν στην πραγματικότητα χαριτωμένο γατάκι!
@haris_torto Στο βίντεό μας για την γιαγιά και τον παππού, όπου λάβαμε τόσα μηνύματα αγάπης από άγνωστους ανθρώπους, κάποιος έγραφε “και θα μεγαλώσει το αφρικανάκι, θεέ μου δεν πάμε καλά”! Φυσικά εδώ δεν είμαι για να αρχίσω να μαλώνω αλλά για να μοιραστώ αγάπη. Επίσης είμαι της άποψης πλέον ότι δεν χρειάζεται να μιλάμε και να εξηγούμε σε ανθρώπους που δεν θέλουν να ακούσουν. Τσάμπα κόπος. Θεωρώ ότι απλά τέτοιες απόψεις αυτό που αξίζουν είναι απομόνωσης και εξαφάνισης από τη ζωή μας με συνοπτικές διαδικασίες, δίχως καμιά ευκαιρία να ακουστούν. Ποιος βλέπει σε μια τέτοια εικόνα ένα αφρικανάκι, ασιατάκι ή ευρωπαπαιάκι και όχι την ευτυχία της παιδικότητας? Και κατ’ επέκταση ποιός βλέπει στους ανθρώπους μαύρους, άσπρους ή κίτρινους και όχι τον άνθρωπο? Αυτός που βλέπει άσπρα μαύρα τα παιδιά και τους ανθρώπους χρήζει ψυχολογικής υποστήριξης όχι για εμάς που απολαμβάνουμε την ευτυχία μας αλλά για τη δυστυχία του εαυτού του. Και σαν ενήλικας ας αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του. Από εμάς απλά θα είναι σβήσιμο όχι από ένα σχόλιο αλλά οριστικά από την ζωή και τον κόσμο μας. Να μην ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι, κάτι που, δέχομαι, δεν είναι πάντα εύκολο (τον ρατσισμό μέσα μας είναι δύσκολο να τον αναγνωρίσουμε) αλλά αξίζει για εμάς τους ίδιους. ???? #αγάπη #love #foryou #loveyou #tiktok #ανάδοχοςγονέας #foster #superdad #fosterfather #fosterdad #parents #fosterfamily #family
♬ Eimai Akoma Pedi – Pediki Horodia Spirou Lambrou & Spiros Lambrou & Dionisis Shinas
Ο περισσότερος κόσμος μας περιβάλλει με πολύ αγάπη, πραγματικά. Τόση, που με φέρνουν σε δύσκολη θέση. Ξέρεις τι είναι να πηγαίνεις στο περίπτερο και να λες στον μικρό «θα πάρεις ένα πράγμα μόνο» και αυτός να θέλει και κάτι άλλο, να κλαίει και να έρχεται πίσω μας τρέχοντας μία άγνωστη γιαγιά έχοντας αγοράσει τα πατατάκια που ήθελε ο μικρός για να τον κεράσει;
Ένα άγχος το έχω για όταν μεγαλώσει, τότε που θα είναι ένας μαύρος, Έλληνας άντρας, γιατί αυτό θα είναι, έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα, τότε που το χαριτωμένο της παιδικότητας δεν θα υφίσταται. Αλλά πιστεύω ότι μέχρι τότε θα έχουν αλλάξει τα πράγματα. Όσο και αν ακούγονται μισαλλόδοξες και ρατσιστικές απόψεις σήμερα, όσες οπισθοδρομήσεις και αν υπάρξουν, η ιστορία και ο κόσμος δεν έχουν άλλη επιλογή από το να πάνε μπροστά.
Πώς το υποδέχτηκαν τα άλλα παιδιά στο νηπιαγωγείο και πόσο ευπρόσδεκτο νιώθει από τον περίγυρο στην καθημερινότητά του;
Ο μικρός πηγαίνει ακόμα στον παιδικό σταθμό που τον έστελνε και το ίδρυμα. Δεν τον άλλαξα για να μην έχει όλες τις αλλαγές μαζί. Εκεί δεν βρήκα κανένα πρόβλημα, τον βρήκα πλήρως ενταγμένο. Ίσως, ωστόσο οι δασκάλες να μην έδιναν την απαραίτητη προσοχή με την δικαιολογία ότι δεν μιλάει και δεν καταλαβαίνει ελληνικά. Ε, αν δεν του μιλάς, πώς θα μάθει!
Έτσι ξεκινήσαμε λογοθεραπεία και εργοθεραπεία, μετά από επίσκεψη σε αναπτυξιολόγο, για δουλειά που θα έπρεπε να γίνει στον παιδικό σταθμό αλλά δεν γίνεται τελικά. Και ο μικρός κάνει σπουδαίες προόδους. Πήγα λιγάκι δυναμικά, στην πρώτη συνέλευση γονέων εκλέχτηκα εκπρόσωπος του Συλλόγου Γονέων και όλο αυτό άλλαξε.
Τα Χριστούγεννα κιόλας ήταν ο πρωταγωνιστής της παιδικής παράστασης, ήταν ο Άγιος Βασίλης! Μου είπαν ότι ήταν ο μόνος που συνεργάστηκε για τον ρόλο! Λέω, μέχρι και στον ρόλο της θεατρικής παράστασης του παιδικού σταθμού, στα τρίχρονα, στην Ελλάδα παίζει ρόλο η θέση του πατέρα και το βύσμα τελικά!
Από τη νέα χρονιά θα πάει πλέον στο προνήπιο και η διευθύντρια του νέου σχολείου με διαβεβαιώνει ότι θα είναι όλα υπέροχα. Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι και εγώ δεν αφήνω τίποτα στην τύχη του. Ήδη από την εγγραφή της έκανα τη συζήτηση γιατί, όχι, αν αφήσεις τα πράγματα στην τύχη τους, δεν πάνε όλα καλά. Η παιδεία θέλει προετοιμασία, οργάνωση και δράση. Η κάθε δασκάλα ή δάσκαλος οφείλει να σχεδιάσει το πρόγραμμά του, έτσι ώστε να προλάβει λάθος συμπεριφορές που μπορεί να κουβαλήσουν τα παιδιά από το σπίτι τους. Ο περίγυρός μας κυνηγάει τον μικρό για φιλάκια. Ο μικρός το παίζει σκληρό «πεπόνι» αν και όσο εξοικειώνεται, όλο και πιο πολύ χαρά και αγάπη σκορπάει σε όλους.
Όπως επισημάνατε, η διαδικασία της αναδοχής στην Ελλάδα συνήθως αποθαρρύνει τους υποψηφίους ανάδοχους γονείς να φτάσουν μέχρι το τέλος. Τι έχετε να τους πείτε, έτσι ώστε να μην τα παρατήσουν;
Θα τους έλεγα να οπλιστούν με υπομονή και δύναμη, να ετοιμαστούν ψυχολογικά για να αντιμετωπίσουν όλα όσα παραπάνω περιέγραψα. Να ετοιμαστούν να μαλώσουν, να διεκδικήσουν το δίκιο τους και να εστιάσουν στο αποτέλεσμα: ένα χαμογελαστό παιδί χάρη στην επιμονή τους!
Θα ήθελα να προσθέσω κάτι ακόμα, όχι σαν ανάδοχος γονέας αλλά σαν Παιδαγωγός. Όταν μιλάμε για προστασία της παιδικής ηλικίας, επιστημονικά, δεν εννοούμε την υποστήριξη και ενίσχυση των ιδρυμάτων αλλά την τοποθέτηση όλων των παιδιών σε οικογενειακό πλαίσιο. Στα ιδρύματα, όσα χρήματα και να τους δώσεις, όσο προσωπικό και να προσλάβεις, όσες ανάγκες και να τους καλύψεις, δεν καταφέρνεις να αποφύγεις την ιδρυματοποίηση των παιδιών.
Το πιο καλά στημένο ίδρυμα, καταλήγει κακοποιητικό για τα παιδιά.
Αυτό λέει η επιστήμη, αυτό λέει και η πράξη, το αποτέλεσμα, η έρευνα. Αυτό πρέπει να καταλάβει η Πολιτεία και όσο δεν το καταλαβαίνει, θα πρέπει να το αντιληφθεί ο κόσμος και να το διεκδικήσει. Υπάρχει μία κατασπατάληση ανθρώπινου δυναμικού και πόρων που, αν κατευθύνονταν στο να μπουν τα παιδιά σε οικογένειες, θα είχαμε λύσει το πρόβλημα. Στην προστασία της παιδικής ηλικίας θα πρέπει τα ιδρύματα να φτάσουν σε ένα σημείο να μην έχουν λόγο ύπαρξης, καθώς όλα τα παιδιά θα είναι σε οικογένειες, και να κλείσουν.
*Πηγή φωτογραφιών και βίντεο: Προσωπικό αρχείο Χάρη Τορτορέλη
Βίκυ Καλοφωτιά
Η Βίκυ Καλοφωτιά είναι δημοσιογράφος και απόφοιτη του Προγράμματος Σπουδών Δημοσιογραφίας της Γερμανικής Ακαδημίας Δημοσιογραφίας (Deutsche Journalisten Akademie, DJA) αναγνωρισμένη από την Κρατική Υπηρεσία Εξ’αποστάσεως Εκπαίδευσης (Zentralstelle für Fernunterricht, ZFU). Παράλληλα, είναι Πτυχιούχος Δημοσιογραφίας του Κέντρου Ελευθέρων Σπουδών του Ant1, καθώς και του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Επίσης, είναι Κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης στην «Εφαρμοσμένη Παιδαγωγική: Διδακτική-Προγράμματα Σπουδών» του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Έχει εργαστεί σε ποικίλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας αλλά και τοπικής αυτοδιοίκησης υπογράφοντας συνεντεύξεις και άρθρα με έμφαση σε θέματα κοινωνίας στο ελεύθερο και διεθνές ρεπορτάζ. Συγχρόνως υπήρξε και ραδιοφωνική παραγωγός παρουσιάζοντας δικές της εκπομπές με προσκεκλημένους εκπροσώπους του κοινωνικού, ιατρικού, πολιτιστικού και επιχειρηματικού κλάδου από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Σκοπός της είναι να ταξιδεύουν παντού μέσα από την πένα της και να καταγράφει με την κάμερα, ανθρώπινες ιστορίες, που εμπνέουν και κινητοποιούν. Ταυτόχρονα αναζητά πρωτότυπα θέματα από όλο τον κόσμο επιχειρώντας να δίνει βήμα σε αφανείς -και όχι μόνο- ήρωες της καθημερινότητας.