Ένας πάγκος εργασίας στριμωγμένος σε μια γωνιά. Πάνω του διάφορα εργαλεία και υλικά που δίνουν στο ξύλο την τελική του μορφή και σμιλεύονται με αφοσίωση, ζέση και άφθονο μεράκι, στις πιο πρωτότυπες δημιουργίες. Δημιουργίες, που δίνουν χαρά στους φίλους του -όπως ο ίδιος αποκαλεί όποιον αποκτήσει μία από αυτές- αλλά κρατούν στη ζωή και τον ίδιο, γιατί σημαίνουν για εκείνον κάτι πολύ παραπάνω από απλές κατασκευές.
Είναι το κίνητρο που έψαχνε για να συνεχίσει να ζει, να αισθάνεται χρήσιμος και δημιουργικός μετά από αυτό που του συνέβη πριν από αρκετά χρόνια. Ένα εργατικό ατύχημα, που τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο και ανέτρεψε στη ζωή του τα πάντα.
@valantispapadopoulos23 Μπορείτε να δείτε όλα τα έργα μου στην ιστοσελίδα μου: https://biggywoodworking.gr #fy #foryou #viral #woodworking #handmade #diy
Ο Βαλάντης Παπαδόπουλος από τον Άγιο Αθανάσιο Δράμας είναι το ολοζώντανο παράδειγμα πως ό,τι κι αν συμβαίνει, όσο άσχημο κι αν φαίνεται με μια πρώτη ματιά, τίποτα δεν σταματά και «ποτέ δεν αποτυγχάνεις παρά μόνο όταν παρατάς την προσπάθεια», όπως χαρακτηριστικά τονίζει κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας.
Μια κουβέντα, που μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίσω έναν άνθρωπο περήφανο και ξεχωριστό, ο οποίος δεν έχει ανάγκη από βαρύγδουπες λέξεις, ούτε από περιττά εκφραστικά «στολίδια» για να τον περιγράψει κανείς. Είναι από μόνος του αρκετός και αποφασισμένος να τα καταφέρει παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει καθημερινά. Γιατί έχει ακριβώς όσα χρειάζονται για να γυρίζει σελίδα σε κάθε λυπηρό κεφάλαιο της ζωής και να αρχίζει πάλι από την αρχή. Ζέση, αφοσίωση και άφθονο μεράκι…
Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά
Εργάζεστε από μικρό παιδί, από τότε που ήσασταν 12 ετών. Τι θυμάστε από εκείνη την περίοδο της ζωής σας;
Μεγάλωσα στον Άγιο Αθανάσιο Δράμας. Στην ηλικία των 12 ετών, έπιασα δουλειά στον θείο μου, σε διάφορες οικοδομές. Μέχρι τότε όμως εργαζόμουν μαζί με τον πατέρα μου. Ήταν άνθρωπος του μόχθου και της βιοπάλης, όπως και η μητέρα μου, που ήταν μοδίστρα. Με έπαιρνε μαζί του για να τον βοηθήσω, σε όποια δουλειά πήγαινε.
Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζει σαν παιδί αλλά μόνο να δουλεύει. Ήμουν τότε αρκετά ζωηρός, θα έλεγα ότι ήμουν ο «βασιλιάς της αταξίας» και αυτό φόβιζε αρκετά τους γονείς μου. Πιεζόμουν πολύ στη δουλειά, δούλευα πολλές ώρες, κουραζόμουν απίστευτα, έκανα θελήματα, ήμουν ο άνθρωπος που πήγαινε παντού. Ταυτόχρονα πήγαινα και στο σχολείο και όλα αυτά με εξουθένωναν. Άρχισα να βγαίνω και να διασκεδάζω αρκετά μεγαλύτερος.
Πολύ νωρίς, στην ηλικία των 23 ετών ανοίξατε τη δική σας εταιρεία. Πώς το καταφέρατε αυτό;
Δούλεψα στο θείο μου μέχρι τα 23 μου, με ένα διάλειμμα για να υπηρετήσω στο στρατό, όπου όμως και τότε πάλι δούλευα στις άδειές μου και βοηθούσα τον πατέρα μου. Οπότε, κάποια στιγμή αργότερα, σκέφτηκα να ξεκινήσω τη δική μου δουλειά, φτιάχνοντας ξυλοκατασκευές και στέγες. Από το πουθενά, όμως. Χωρίς να έχω το απαραίτητο κεφάλαιο, χωρίς τίποτα.
Η αδερφή μου, η Μαρία, μου είχε πει τότε ότι ήθελε να μου κάνει ένα δώρο και να επιλέξω τι ήθελα. Πήγα, λοιπόν σε ένα μαγαζί, πήρα μια εργαλειοθήκη και έβαλα μέσα τα 5-6 βασικά πράγματα που χρειάζεται ένας τεχνίτης, για να κάνει τη δουλειά του. Κατσαβίδι, σταυροκατσάβιδο, πένσα, σφυράκι, μέτρο.
Ο πατέρας μου είχε κάποια καλώδια, μπαλαντέζες και τα πήρα κι αυτά και μετά πήγα σε ένα κατάστημα που πουλάει μηχανήματα, του οποίου ο ιδιοκτήτης, ο Μιχάλης, με ήξερε και του ζήτησα να πάρω κάποια πράγματα για να ξεκινήσω, λέγοντάς του ότι δεν είχα χρήματα. Κατευθείαν μου είπε: «Πάρε ό,τι θες και πλήρωσέ τα όποτε θες». Δεν θα το ξεχάσω ποτέ…
Το 2007, ένα εργατικό ατύχημα σάς έφερε αντιμέτωπο με μια νέα πραγματικότητα, που άλλαξε τη ζωή σας εντελώς.
Πάντα αγαπούσα τη δουλειά που έκανα και αυτό είχε ανταπόκριση από τον κόσμο. Με θαύμαζαν για την αφοσίωση και το μεράκι μου. Η δουλειά πήγαινε όλο και καλύτερα, είχα φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο, ήμασταν επτά άτομα προσωπικό.
Ξεκίνησα να κάνω και ανακαινίσεις σε καταστήματα και το όνομά μου εδώ στην περιοχή της Καβάλας αλλά και στην ευρύτερη περιοχή είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις. Μπορώ να πω ότι αυτή ήταν μια πολύ εντυπωσιακή περίοδος της ζωής μου. Από τα 23 μου μέχρι τα 29 μου. Και μετά έγινε το ατύχημα…
@valantispapadopoulos23 σκαμνί
Πώς συνέβη αυτό;
Πήγα να βοηθήσω έναν φίλο, που ήθελε να φτιάξει στέγες σε κάποια σπίτια. Μου άρεσε ανέκαθεν να προσφέρω στους συνανθρώπους, οπότε, όταν ζήτησε τη βοήθειά μου, πήγα κατευθείαν. Εκείνο το διάστημα ήμουν τόσο φορτωμένος από δουλειά, που είχα ζητήσει να έρθει μαζί μου για βοήθεια ο κολλητός μου και ο τότε κουνιάδος μου, επειδή εκείνη την ημέρα είχα στείλει τους συνεργάτες μου να δουλέψουν αλλού.
Το συμβάν έγινε σε ένα τριώροφο σπίτι. Κάποια στιγμή χρειάστηκα να πάρω κάποια ξύλα από το ισόγειο, οπότε έστειλα τους άλλους δύο να βρίσκονται ο ένας στο ισόγειο, ο άλλος στον πρώτο και εγώ πάνω, στον τελευταίο όροφο, για να μου δώσουν τα ξύλα χέρι-χέρι από το μπαλκόνι.
Μόλις κατέβηκαν κάτω, άκουσαν έναν θόρυβο και έτρεξαν για να δουν τι έγινε. Από ό,τι μου περιέγραψαν πολύ αργότερα, με βρήκαν πεσμένο στο έδαφος. Είχα πέσει από τον πάνω όροφο. Μάλλον ζαλίστηκα, δεν θυμάμαι. Το μόνο που θυμάμαι, είναι ότι περίμενα στο μπαλκόνι να μου δώσουν τα ξύλα και σε κάποια φάση έσβησαν όλα από μπροστά μου…
Ξύπνησα μετά από ενάμιση μήνα, διασωληνωμένος, στην Εντατική. Όπως μου είπαν, ήταν θαύμα το ότι ξύπνησα μετά από τόσο καιρό που ήμουν σε κώμα.
Τι σας έχουν πει οι δικοί σας άνθρωποι για τη χρονική περίοδο μέχρι τη στιγμή που ανοίξατε πάλι τα μάτια σας;
Όλο το προηγούμενο διάστημα προσπαθούσαν οι γιατροί να με συνεφέρουν και δεν αντιδρούσε ο οργανισμός μου. Δεν ξυπνούσα με τίποτα. Εκείνη την ημέρα, ο κολλητός μου, ο Τάσος, βρήκε από κάποιον το γιλέκο του Αγίου Γέροντα Παϊσίου και το έφερε στη μητέρα μου λέγοντάς της να προσπαθήσει να μου το φορέσει.
Ήταν όμως αδύνατο λόγω της κατάστασής μου και έτσι της είπε έστω να το ακουμπήσει πάνω μου. Μόλις το έκανε η μητέρα μου, βγήκε έξω από την Εντατική και κλείνοντας την πόρτα είπε στην αδερφή μου ότι κάτι της μύριζε. Ακούγοντάς το ο κολλητός μου, τρελάθηκε από τη χαρά του και είπε στη μάνα μου να μην φοβάται. Όλα θα πάνε καλά. Ήξερε, χωρίς να της το έχει πει, ότι όταν είναι να γίνει θαύμα, το γιλέκο μυρίζει μύρο.
Αμέσως μετά, χωρίς να γνωρίζουν τίποτε από όλο αυτό, οι γιατροί φώναξαν στο γραφείο τους τη μάνα και την αδερφή μου και τους είπαν πως έκαναν ό,τι μπορούσαν, αλλά δεν θα ξυπνούσα. Τους είπαν να αποδεχτούν ότι όλα τελείωσαν. Βγαίνοντας έξω η αδερφή μου, είπε και σε εκείνη ο κολλητός μου να μην ανησυχεί και ότι θα τα κατάφερνα.
Το βράδυ της ίδιας ημέρας ξύπνησα μόνος μου…
@valantispapadopoulos23
Πώς συνεχίσατε τη ζωή σας βγαίνοντας από το νοσοκομείο;
Παίρνοντας εξιτήριο, άρχισα να συνειδητοποιώ τι μου συνέβαινε και σταδιακά ακολούθησαν τα υπόλοιπα. Αρχικά χρειάστηκε να νοσηλευτώ σε κέντρο αποκατάστασης για περίπου ένα χρόνο, προκειμένου να συνέλθω, όσο ήταν εφικτό. Μπορούσα πλέον να κουνήσω μόνο τα χέρια μου, για να σπρώξω το καρότσι στο οποίο καθόμουν και να κινηθώ. Και μετά έφυγα από την κλινική και πήγα στο σπίτι. Έπρεπε να προσαρμοστώ στη νέα πραγματικότητα, κάτι που ήταν πάρα πολύ δύσκολο.
Σκέφτηκα, λοιπόν να ενταχθώ, εδώ στο χωριό, όπου μένω, σε έναν Σύλλογο Αυτοκινήτων και Μοτοσυκλετιστών, στον οποίο αφιέρωσα δέκα χρόνια από τη ζωή μου και ήταν κάτι που μου έδωσε αφάνταστη δύναμη.
Έξω από το χώρο όπου στεγαζόταν ο Σύλλογος, υπήρχε ένα τεράστιο πάρκο όπου σκάλιζα, πότιζα τα λουλούδια, έκανα κατασκευές, διάφορα. Η δημιουργία μου έδωσε ξανά νόημα και έγινε ένα μεγάλο κίνητρο για να συνεχίσω τον αγώνα μου. Ένιωσα ότι εντάσσομαι ξανά στην κοινωνία.
Δεν ξεχνώ ποτέ το πώς με δέχτηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εκεί μαζί τους και το πώς με αγκάλιασαν. Με έπαιρναν μαζί τους στα πάρτι που διοργάνωναν, σε διάφορες συγκεντρώσεις, σε σεμινάρια και όλο αυτό με βοήθησε πάρα πολύ ψυχολογικά. Είχε γίνει τα στέκι μου, σαν σημείο συνάντησης με τον κόσμο και με βοήθησε πάρα πολύ ψυχολογικά. Ωστόσο αυτό δεν άργησε να αλλάξει…
Γιατί; Τι ακολούθησε και ανέτρεψε την προσπάθειά σας να νιώσετε ότι η ζωή σάς χαμογελάει ξανά;
Άρχισα να έχω συνέχεια προβλήματα με την υγεία μου, το ένα πρόβλημα έφερνε το άλλο. Πέρασα πάρα πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα στο νοσοκομείο. Μέχρι που κάποια στιγμή, ενόσω νοσηλευόμουν, κόλλησα ένα ενδονοσοκομειακό μικρόβιο στο γοφό, με αποτέλεσμα να πάθω σηψαιμία.
Ήταν τόσο προχωρημένη η κατάστασή μου, που οι γιατροί φοβούνταν ότι δεν θα κατάφερνα να βγω από το χειρουργείο ζωντανός και έτσι δεν με αναλάμβανε κανένας. Με θεωρούσαν τελειωμένη υπόθεση.
Ευτυχώς βρέθηκε ένας χειρούργος στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος μου είπε «Εγώ θα σε χειρουργήσω. Θες να το παλέψουμε μαζί;». Να τον έχει ο Θεός καλά. Τότε ήταν που άρχισα κι εγώ να συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν μου είχε πει κανένας τίποτα για το πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή μου, γιατί θα με είχε επηρεάσει ψυχολογικά ακόμη περισσότερο.
Και έτσι αποφάσισα να μπω για μία ακόμη φορά στο χειρουργείο. Ο γιατρός τα κατάφερε να βγω ζωντανός αλλά το ένα μου πόδι ακρωτηριάστηκε λόγω της μόλυνσης. Αυτό το χειρουργείο μου άφησε ανοιχτές πληγές και τραύματα, τα οποία πάλι δεν ήθελε να αναλάβει κανένας γιατρός.
Έτσι, κάποια στιγμή φτάνεις σε ένα σημείο όπου δεν έχεις τίποτα. Η καθημερινότητά μου περιοριζόταν μόνο στο να σηκώνομαι το μεσημέρι να φάω, μετά να ξαπλώσω, να σηκωθώ πάλι το βράδυ για να δω λίγο τηλεόραση με την οικογένειά μου και μετά ξανά στο κρεβάτι.
Ήταν μια περίοδος, όπου ήμουν απογοητευμένος από όλους και από όλα και δεν ήθελα να μιλάω σε κανέναν. Πήρα ένα τετράδιο και ξεκίνησα να γράφω οτιδήποτε μου ερχόταν στο κεφάλι για να αδειάσει από όλες τις σκέψεις που έκανα. Ασυναρτησίες, σκόρπιες λέξεις χωρίς κάποια σειρά. Όλο αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να νιώθω σταδιακά ότι με βοηθάει. Έγραφα για οκτώ ημέρες, κάθε μέρα και την επόμενη διάβαζα αυτά που είχα γράψει την προηγούμενη.
Σοκαρίστηκα με αυτά που διάβαζα. Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Εκεί ήταν που αντέδρασα και είπα στον εαυτό μου: «Όχι. Δεν θα τα παρατήσω. Δεν θα σκύψω το κεφάλι. Είμαι αυτός που είμαι και από εδώ και στο εξής θα αντιμετωπίζω τα πάντα σαν να είμαι άτρωτος». Έπρεπε να βρω κίνητρο για κάτι. Και το βρήκα.
@valantispapadopoulos23 Με πολύ αγάπη και μεράκι δημιούργησα αυτήν την πολυθρόνα. Μπορείτε να δείτε και τις υπόλοιπες δημιουργίες μου στην ιστοσελίδα μου: https://biggywoodworking.gr #fy #foryou #wood #viral #woodworking #greece
Δηλαδή;
Μου ήρθε η ιδέα να αρχίσω να κατασκευάζω διάφορα πράγματα από ξύλο, κάτι που θα κρατούσε το μυαλό μου απασχολημένο και θα αισθανόμουν ξανά δημιουργικός και χρήσιμος. Έτσι προσπάθησα να φτιάξω ένα χώρο, ένα εργαστήριο, ακριβώς δίπλα στην κουζίνα του σπιτιού μου. Για την ακρίβεια, ακόμη προσπαθώ να το μετατρέψω σε κανονικό εργαστήριο, γιατί στην ουσία πρόκειται για μια αποθήκη, όπου, σε μια γωνιά είναι ο λέβητας, στην άλλη το ψυγείο, όλα μαζί.
Μακάρι να βρισκόταν κάποιος ευαίσθητος άνθρωπος να με βοηθήσει για να μπορέσω να το διαμορφώσω σε κανονικό εργαστήριο. Χρειάζονται χρήματα, τα οποία δυστυχώς δεν διαθέτω, για να μπορέσω να το πραγματοποιήσω. Όμως δεν χάνω την ελπίδα μου…
Έχετε πει ότι «οι κατασκευές μου είναι το πάθος και η δύναμή μου». Τι άλλο συμβολίζουν για εσάς οι χειροποίητες αυτές δημιουργίες σας;
Οι περισσότερες από αυτές τις κατασκευές είναι δώρα σε φίλους, που μου ζητάνε να τους φτιάξω διάφορα αντικείμενα. Τους θεωρώ φίλους και όχι πελάτες και γι’αυτό κιόλας τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να πάρω χρήματα γι’αυτά που φτιάχνω. Τους λέω «Θα το φτιάξω και μόνο αν μου αρέσει το αποτέλεσμα θα σας το στείλω και θα το συζητήσουμε τότε. Αν δεν μου αρέσει θα το κρατήσω για εμένα».
@valantispapadopoulos23 Η επόμενη δημιουργία μου είναι έτοιμη!! Μπορείτε να δείτε όλες τις δημιουργίες μου στην ιστοσελίδα μου: https://biggywoodworking.gr #fy #foryou #viral #woodworking #handmade #diy
Αν φτιάχνεις κάτι με σκοπό μόνο τα χρήματα, χάνει για εμένα όλη την ουσία. Δεν μπορώ αυτό που κάνω να το δω μόνο σαν δουλειά. Είναι αυτό που με κάνει να νιώθω ότι προσφέρω κι εγώ και η χαρά του να βλέπω σιγά-σιγά μια κατασκευή να παίρνει μορφή, δεν περιγράφεται!
Θέλω μέσα από τα έργα μου να κρατάω τον εαυτό μου απασχολημένο αλλά και να προσφέρω χαρά σε άλλους ανθρώπους. Γι’αυτό δεν είναι σκοπός μου το χρήμα, ούτε με απασχολεί πόσες ώρες θα χρειαστούν για να φτιάξω το καθένα από αυτά. Μία ξύλινη κατασκευή, ένα συλλεκτικό αντικείμενο, μια εικόνα, το οτιδήποτε. Από εκεί ξεκίνησε όλο αυτό, από το να είναι για εμένα ένα κίνητρο για να συνεχίσω τη ζωή μου. Δεν το ξεκίνησα ως επάγγελμα.
Τι έχετε στο μυαλό σας, όταν σμιλεύετε το ξύλο;
Τις περισσότερες φορές ηρεμώ και σίγουρα δεν νιώθω άγχος. Αισθάνομαι ενθουσιασμό για να δω πώς θα εξελιχθεί, καθώς φτιάχνω την κάθε κατασκευή και όταν την ολοκληρώνω, είναι για εμένα μια μεγάλη ικανοποίηση. Με βοηθάει ψυχολογικά πολύ όλο αυτό. Νιώθω όμορφα.
@valantispapadopoulos23
Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζετε στην καθημερινότητά σας;
Κάποτε με ρώτησε κάποιος, αν έχω αποδεχθεί την κατάστασή μου. Και του απάντησα, λέγοντάς του: «Εσύ έχεις αποδεχθεί την κατάστασή μου; Εσύ που είσαι αρτιμελής, μπορείς να καταλάβεις τη δική μου κατάσταση; Αν εσύ την καταλάβεις, τότε κι εγώ θα είμαι καλά».
Την πρώτη φορά που βγήκα με το καρότσι έξω στον κόσμο, είπα στους φίλους μου να μην με πάνε κάπου όπου θα ζοριστώ αλλά κάπου όπου θα μπορώ να μπω μέσα χωρίς δυσκολία και να καθίσω άνετα. Δυστυχώς δεν υπάρχει ένα τέτοιο κατάστημα, τουλάχιστον όχι εδώ στην περιοχή. Δεν υπάρχει πρόσβαση, ράμπες, τουαλέτες για ΑμεΑ, τίποτα. Ο νόμος λέει ότι ένα κατάστημα δεν μπορεί να πάρει άδεια λειτουργίας αν δεν έχει όλα αυτά. Κι όμως στην πράξη δεν ισχύει.
Όπως δεν ισχύει και η απαγόρευση στάθμευσης των οχημάτων πάνω σε ράμπες. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει χωρίς να τον νοιάζει.
Παρ’όλα αυτά, υπάρχει μία πόλη στην Ελλάδα, η οποία είναι η πιο προσβάσιμη για άτομα με αναπηρίες και αυτή είναι η Κομοτηνή (στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Προσβάσιμων Πόλεων 2021 «Access City Award» έλαβε ειδική μνεία ως «η πόλη που αντιμετώπισε την προσβασιμότητα σαν ευκαιρία»). Οι διαδρομές εκείνων που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο, όπως και των μαμάδων με τα καροτσάκια των παιδιών γίνονται ανεμπόδιστα.
Και επιστρέφουμε στην απάντησή μου, προηγουμένως. Όταν ο κόσμος αποδεχθεί την κατάστασή μου, τότε θα την αποδεχθώ κι εγώ. Ωστόσο, όσο μπορώ να βγω, βγαίνω, αποβάλλοντας από το μυαλό μου οτιδήποτε θα μου προκαλέσει κακή διάθεση.
Κάνοντας νοερά ένα ταξίδι στο χρόνο, ποιοι θα λέγατε ότι στάθηκαν πραγματικά δίπλα σας μέχρι σήμερα;
Ευγνωμονώ το Θεό καθημερινά που έχω στη ζωή μου τη σύντροφό μου, την Έλενα, την οποία γνώρισα μετά το ατύχημα. Δεν ξέρω από πού πηγάζει η δύναμή της και το κουράγιο της να είναι κοντά μου ό,τι κι αν συμβαίνει. Είναι κάποιες στιγμές που κάθομαι και την θαυμάζω, την αισθάνομαι να λάμπει στα μάτια μου. Ό,τι και να πω για εκείνη και πάλι δεν είναι αρκετό. Ειλικρινά δεν έχω λόγια για να την περιγράψω…
Φυσικά νιώθω πολύ τυχερός που έχω δίπλα μου τη μητέρα μου και την αδερφή μου, που πέρασαν μαζί μου πολλά και με στηρίζουν πάντοτε, όπως και οι ανιψιές μου, που βοήθησαν στο να στηθεί διαδικτυακά η σελίδα με τις δημιουργίες μου. Μεγάλη ήταν και η συμβολή του θείου μου, στο να γίνω ο Βαλάντης που είμαι σήμερα και νιώθω ευγνώμων σε όλους τους.
@valantispapadopoulos23 Δοκίμασα να φτιάξω ξύλα κοπής. Μπορείτε να δείτε όλα τα έργα μου στην ιστοσελίδα μου: https://biggywoodworking.gr #fy #foryou #viral #woodworking #handmade #diy
Θέλω, όμως να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και στον πατέρα μου για όλα όσα με έχει διδάξει. Ό,τι κι αν έπιανε στα χέρια του, το έφτιαχνε διαμάντι! Άνθρωπος με κοφτερό μυαλό. Είχε φτιάξει σιδερένιες κατασκευές, ανάμεσά τους και μία κούνια κινέζικη και ενώ έχουν περάσει από τότε, 30 χρόνια, ακόμη ο κόσμος περνάει έξω από την αυλή μας και την θαυμάζει. Ήταν μια δική του έμπνευση, που δεν την είχε σχεδιάσει με χαρτί και μολύβι. Την είχε στο μυαλό του. Είναι ένα αρχιτεκτονικό επίτευγμα. Τον έχασα μέσα σε ένα μήνα, ένα χρόνο πριν από το ατύχημα…
Τι θα λέγατε σε όλους εκείνους που αντιμετωπίζουν παρόμοιες προκλήσεις με την υγεία τους;
Η ζωή είναι μια προσπάθεια. Πρέπει να προσπαθείς συνέχεια. Αυτός που προσπαθεί πάντα τα καταφέρνει. Αποτυγχάνεις μόνο, όταν παρατάς την προσπάθεια. Κι εγώ φτάνω κάποιες φορές σε στιγμές που θέλω να τα παρατήσω, αλλά είναι πολύ λίγες και σύντομες αυτές οι στιγμές. Κάνω ένα διάλειμμα και επιστρέφω με πιο καθαρό και ξεκούραστο μυαλό.
@valantispapadopoulos23 Η επόμενη δημιουργία μου: Σκαμπό💪🏼 Μπορείτε να δείτε περισσότερα στην ιστοσελίδα μου: https://biggywoodworking.gr/ #fy #fyp #wood #viral #foryou
Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Το να είσαι δημιουργικός, το να είσαι ενεργός στη ζωή σου, είναι κάτι όμορφο και πηγάζει από την εσωτερική σου δύναμη. Το μεγαλύτερο λάθος είναι ότι οι περισσότεροι δημιουργούν για να αποδείξουν κάτι και όχι για να νιώσουν οι ίδιοι όμορφα. Οπότε, αν ήταν να πω κάτι θα ήταν το εξής: Κάνε κάτι, το οποίο θα σε κάνει να νιώσεις όμορφα. Εσένα και μόνο. Έστω και για λίγα λεπτά…
*Πηγή φωτογραφιών και βίντεο: Προσωπικό αρχείο Βαλάντη Παπαδόπουλου, Δήμος Κομοτηνής
Βίκυ Καλοφωτιά
Η Βίκυ Καλοφωτιά είναι δημοσιογράφος και απόφοιτη του Προγράμματος Σπουδών Δημοσιογραφίας της Γερμανικής Ακαδημίας Δημοσιογραφίας (Deutsche Journalisten Akademie, DJA) αναγνωρισμένη από την Κρατική Υπηρεσία Εξ’αποστάσεως Εκπαίδευσης (Zentralstelle für Fernunterricht, ZFU). Παράλληλα, είναι Πτυχιούχος Δημοσιογραφίας του Κέντρου Ελευθέρων Σπουδών του Ant1, καθώς και του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Επίσης, είναι Κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης στην «Εφαρμοσμένη Παιδαγωγική: Διδακτική-Προγράμματα Σπουδών» του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Έχει εργαστεί σε ποικίλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας αλλά και τοπικής αυτοδιοίκησης υπογράφοντας συνεντεύξεις και άρθρα με έμφαση σε θέματα κοινωνίας στο ελεύθερο και διεθνές ρεπορτάζ. Συγχρόνως υπήρξε και ραδιοφωνική παραγωγός παρουσιάζοντας δικές της εκπομπές με προσκεκλημένους εκπροσώπους του κοινωνικού, ιατρικού, πολιτιστικού και επιχειρηματικού κλάδου από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Σκοπός της είναι να ταξιδεύουν παντού μέσα από την πένα της και να καταγράφει με την κάμερα, ανθρώπινες ιστορίες, που εμπνέουν και κινητοποιούν. Ταυτόχρονα αναζητά πρωτότυπα θέματα από όλο τον κόσμο επιχειρώντας να δίνει βήμα σε αφανείς -και όχι μόνο- ήρωες της καθημερινότητας.