Της Βίκυς Καλοφωτιά
Δυο γεροντάκια πιασμένα χέρι-χέρι έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους στους δρόμους της Θεσσαλονίκης εδώ και πολλά χρόνια. Με έναν τρόπο που μόνο εκείνοι γνωρίζουν, έχουν κάνει όλες τις γειτονιές να τους λατρεύουν και να τους θεωρούν ένα κομμάτι του εαυτού τους.
Ο Μιχάλης και ο Ανέστης είναι οι αγαπημένοι δίδυμοι της πόλης και δεν χάνουν με τίποτα την κάθε ευκαιρία για να συναναστραφούν με τον κόσμο, ό,τι καιρό κι αν κάνει εκεί έξω. Δυο χαρακτηριστικές φιγούρες που έμαθαν να μοιράζονται τα πάντα από τότε που ήταν μικροί και ζούσαν στο χωριό τους στη Δράμα, μέχρι και σήμερα.
Διανύουν πια την έβδομη δεκαετία της ζωής τους και δεν περνάει ούτε στιγμή που να μην θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια, όταν έπαιζαν ανέμελοι στις αλάνες και μετά γύριζαν στο σπίτι και η μαμά Ελένη φρόντιζε να μην τους λείψει τίποτα. Ο μπαμπάς τους, ο Κώστας είχε ζαχαροπλαστείο και έφτιαχνε πάντα τις πιο νόστιμες και λαχταριστές πάστες, σοκολατίνες, αμυγδάλου, σεράνο και όποια άλλη γεύση τραβούσε η όρεξή τους!
«Όταν συνταξιοδοτήθηκε ο πατέρας μας, ήρθαμε όλοι μαζί οικογενειακά στη Θεσσαλονίκη και από τότε ξεκίνησε ένα καινούριο και συναρπαστικό κεφάλαιο στη ζωή μας» δηλώνουν σε κουβέντες με μικρούς και μεγάλους και οι αφηγήσεις τους συνοδεύονται πάντα με αχνιστό, ελληνικό καφέ που μοσχοβολάει καλοσύνη, αγνότητα και ζεστασιά ψυχής.
Άλλη μια μεγάλη αγάπη τους είναι το θέατρο, με τα βελούδινα, κόκκινα καθίσματα και τα εντυπωσιακά κοστούμια που γεμίζουν τη σκηνή χρώμα και ομορφιά και την καρδιά τους με τη χαρά που νιώθει ένα μικρό παιδί κάθε φορά που πηγαίνει στο λούνα παρκ, τρώγοντας μαλλί της γριάς και κερδίζοντας λούτρινα αρκουδάκια στο παιχνίδι της σκοποβολής. «Αν μπορούσαμε να δουλέψουμε θα θέλαμε να γίνουμε ηθοποιοί» λένε και δεν υπάρχει ούτε μία αμφιβολία ότι είναι κάτι που τους ταιριάζει και θα το υποστήριζαν 100%!
Στις γιορτές, σε εκδηλώσεις, σε κάθε πορεία στο κέντρο της συμπρωτεύουσας είναι και οι δυο τους πάντα εκεί, πάντα μαζί, πάντα ο ένας να προστατεύει τον άλλον, να χαιρετούν τον κόσμο και να πιάνουν κουβέντα με όποιον τους χαρίζει ένα νεύμα, ένα χαμόγελο και ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Οι δυο τους παίρνουν κάθε απόγευμα θέση μπροστά στην τηλεόραση του σπιτιού τους για να σχολιάσουν μαζί το δελτίο ειδήσεων, καθώς το παρακολουθούν φανατικά και δεν περνάει μέρα που να μην ενημερωθούν για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.
Έχουν ο ένας τον άλλον και γι’αυτό δεν τους έλειψε ποτέ τίποτα, ακόμη κι αν δεν ένωσε κανένας από τους δυο τη ζωή του με μια σύντροφο. «Δεν παντρευτήκαμε ποτέ. Τυχερά είναι αυτά. Είχαμε όμως σε όλη μας τη ζωή άφθονη την αγάπη του κόσμου και της γειτονιάς!» λένε και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τα πάντα με χαμόγελο. Το χαμόγελο που έσβησε από τα πρόσωπα και των δύο, όταν έχασαν τους γονείς τους και έπρεπε να βρουν τη δύναμη να συνεχίσουν.
Πρόσφατα βρέθηκα στην πόλη τους με σκοπό να τους αναζητήσω για να κάνουμε μια κουβέντα και να προσπαθήσω να μάθω κι άλλες λεπτομέρειες για εκείνους γνωρίζοντάς τους κι από κοντά. «Δεν έχουν τηλέφωνο, ούτε κινητό, αλλά σίγουρα αν περπατήσει κανείς στους δρόμους γύρω από το Λευκό Πύργο, όλο και κάπου θα τους συναντήσει να απολαμβάνουν τον καθιερωμένο περίπατό τους. Σίγουρα κάποιος θα βρεθεί για να σας φέρει σε επικοινωνία μαζί τους», μου είχαν αποκαλύψει όσοι ρώτησα πριν βάλω σε μια βαλίτσα στα γρήγορα, μια αλλαξιά ρούχα και σπεύσω στο αεροδρόμιο για να κλείσω το πολυπόθητο εισιτήριο.
Και βρήκα την άκρη, φτάνοντας εκεί, στα μέρη τους. Τη βρήκα αλλά όχι με τη μορφή που περίμενα, αφού δεν άργησα να μάθω ότι θα έπρεπε να αναβάλω ίσως για την επόμενη φορά την από κοντά συνάντηση μαζί τους.
«Ο ένας από τους δύο, ο Μιχάλης, νοσηλεύεται εδώ και καιρό. Ο Ανέστης φυσικά τα έχει χάσει από την στεναχώρια του…» με ενημέρωσε μια γειτόνισσά τους, στην οποία με οδήγησαν τα βήματά μου ψάχνοντας τρόπο να τους βρω.
Δεν απογοητεύτηκα που τελικά δεν τα κατάφερα να βρεθώ κοντά τους και να μάθω και την παραμικρή λεπτομέρεια για τη ζωή δύο τόσο ιδιαίτερων ανθρώπων μέσα στην απλότητά τους. Όχι δεν απογοητεύτηκα, γιατί ξέρω, για την ακρίβεια είμαι σίγουρη, ότι θα βρουν τη δύναμη να ξεπεράσουν και αυτήν την τόσο δύσκολη στροφή της ζωής τους και θα αρχίσουν ξανά τις τσάρκες στην πλατεία Αριστοτέλους και τα παραδοσιακά καφενεδάκια στην Τσιμισκή.
Θα ανακατευτούν με τον κόσμο και θα ανταλλάξουν μαζί τους κουβέντες όμορφες και ανθρώπινες. Θα τους κεράσουν καφέ και πάστα σεράνο και θα αρχίσουν να σχολιάζουν για την ακρίβεια, τους πολιτικούς, τους νέους και την ανεργία, την Ελλάδα και το μέλλον της, το παρόν και το παρελθόν. Και κάπου εκεί ανάμεσα θα νοσταλγήσουν τα χρόνια που ήταν παιδιά στη Δράμα και θα συγκινηθούν και μόνο στη σκέψη της μαμάς Ελένης και του μπαμπά Κώστα, του ζαχαροπλάστη με τη χρυσή καρδιά και τη σπάνια καλοσύνη.
Θα συγκινηθούν αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα λυγίσουν, ούτε και θα πτοηθούν. Έχουν μάθει όλα να τα ξεπερνούν. Γιατί έχουν ο ένας τον άλλον…
Βίκυ Καλοφωτιά
Η Βίκυ Καλοφωτιά είναι δημοσιογράφος και απόφοιτη του Προγράμματος Σπουδών Δημοσιογραφίας της Γερμανικής Ακαδημίας Δημοσιογραφίας (Deutsche Journalisten Akademie, DJA) αναγνωρισμένη από την Κρατική Υπηρεσία Εξ’αποστάσεως Εκπαίδευσης (Zentralstelle für Fernunterricht, ZFU). Παράλληλα, είναι Πτυχιούχος Δημοσιογραφίας του Κέντρου Ελευθέρων Σπουδών του Ant1, καθώς και του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Επίσης, είναι Κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης στην «Εφαρμοσμένη Παιδαγωγική: Διδακτική-Προγράμματα Σπουδών» του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Έχει εργαστεί σε ποικίλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας αλλά και τοπικής αυτοδιοίκησης υπογράφοντας συνεντεύξεις και άρθρα με έμφαση σε θέματα κοινωνίας στο ελεύθερο και διεθνές ρεπορτάζ. Συγχρόνως υπήρξε και ραδιοφωνική παραγωγός παρουσιάζοντας δικές της εκπομπές με προσκεκλημένους εκπροσώπους του κοινωνικού, ιατρικού, πολιτιστικού και επιχειρηματικού κλάδου από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Σκοπός της είναι να ταξιδεύουν παντού μέσα από την πένα της και να καταγράφει με την κάμερα, ανθρώπινες ιστορίες, που εμπνέουν και κινητοποιούν. Ταυτόχρονα αναζητά πρωτότυπα θέματα από όλο τον κόσμο επιχειρώντας να δίνει βήμα σε αφανείς -και όχι μόνο- ήρωες της καθημερινότητας.